Valsblaðið - 24.12.1966, Blaðsíða 24

22
VALUR
skátahöfðinginn Axel Tulinius, en
aðaldriffjöðrin var Ársæll Gunn-
arsson, bróðir Axels Gunnarsson-
ar. Var heimili þeirra í Hafnar-
stræti 8, miðstöð skátahreyfingar-
innar. Þar var oft mikið fjör. Man
ég eftir mjög skemmtilegum göng-
um um bæinn, þar sem taktfesta
var skilyrðislaust boðorð. Fremst-
ur í flokki var Lárus Jónsson, síð-
ar hjá Lárusi Lúðvíkssyni. Sló
hann trommu fyrir göngunni og öf-
undaði ég hann mjög af þessu em-
bætti. Lærði ég áslátt hans og kann
hann enn þann dag í dag. Á þess-
um árum fórum við mikið upp í
Skátaskálann fyrir ofan Lögberg,
og vorum þar í útilegu. Allar voru
þær ferðir farnar á reiðhjólum.
Aldrei eignuðumst við bræður þó
reiðhjól. Seinna kom að því að ótt-
azt var að Væringjarnir mundu
lognast útaf. Kallaði Axel Tulinius
nokkra okkar saman á fund, þá
sem höfðu sýnt mestan áhuga.
Ámundi hafði lært hjálp í viðlög-
um, morse, flaggamál og fleiri
skátaíþróttir. Hann var einnig for-
ingi og við, sem höfðum lært hjá
Ámunda og fengið merki, vorum
svo, ásamt kjarnanum kringum
bræðurna Ársæl og Axel, gerðir að
flokksforingjum. Vorum við látn-
ir hafa forsjá 8—10 drengja hver,
og kenna þeim umræddar skáta-
íþróttir. 1 þessum litlu skátasveit-
um fengum við okkar fyrstu þjálf-
un í að hafa stjórn á öðrum.
Um þetta leyti tóku stóru félög-
in: Fram KR og Víkingur uppá
því að mynda drengjadeildir innan
félaganna og stofna til keppni með
þeim.
Var fljótlega tekin ákvörðun um
að Væringjar skyldu taka þátt í
fyrsta þriðja flokks mótinu, sem
haldið var í knattspyrnu hér, en
það var árið 1919. 1 þetta lið vor-
um við allir bræðurnir settir,
Ámundi, Ólafur og ég. Það fór
þannig að við Væringjar unnum
þetta mót og okkur fannst mikið
til um þennan sigur. Við ímynd-
uðum okkur, að allur bærinn stæði
á öndinni yfir þessu íþróttaafreki!
Þessi sigur hafði nokkur eftirköst.
Knattspyrnufélögunum líkaði þetta
illa, og kvörtuðu yfir því við skáta-
hreyfinguna, að hún væri farin að
fara inn á svið íþróttafélaganna,
Guðmundur H. Pétursson. Braut nýjar
leiðir i bjálfun.
og þetta gæti orðið til þess, að í-
þróttafélögin hin myndu draga
menn sína út úr Skátahreyfing-
unni. Ákvað því stjórn Væringja
að hætta þátttöku í íþróttum. Þá
vorum við allt í einu orðnir eins og
11 smástjörnur á frjálsum mark-
aði. Það var farið að leita til okk-
ar, af því að við höfðum unnið mót,
um að koma í þetta félagið eða
hitt. Um okkar bræður er það að
segja, að þarna toguðu í okkur
frændur úr tveimur áttum. Annar
var í Víkingi og átti hann tvo
bræður, sem voru í kappliði þess
félags. Hafði hann orð á því við
okkur að það yrði stórkostlegt að
sjá fimm frændur geysa fram á
vellinum! Við höfðum aldrei haft
sérstakan áhuga fyrir Víkingi,
þetta var Miðbæjarfélag, og okkur
óskylt að öðru leyti en frændsem-
inni, sem ég gat um. Aftur á móti
voru aðrir frændur og nátengdari
í Fram, og Fram var nú okkar
uppáhaldsfélag þá. Við höfðum
verið í KFUM, í sunnudagaskólan-
um og síðar hjá sr. Friðriki Frið-
rikssyni í YD. Einsogmargiraðrir
vorum við snortnir af persónuleika
hans, uppeldi hans, hinu skemmti-
lega félagslífi, sem hann skapaði
innan KFUM-lireyfingarinnar, og
þeirri fegurð sem var yfir því. Við
vorum því vissulega hlynntir Val.
Þó sárnaði mér þegar Ámundi kom
heim og sagði frá því að Hallur
Þorleifsson hefði fengið sig til að
skrifa sig inn í Val. Ég var mikið
undir áhrifavaldi Ámunda, Ólafur
bróðir minn líka, og ekkert þýddi
nú að skilja okkur að, svo við lent-
um allir í Val. Úr því sem komið
var, var ekki um annað að ræða
en að reyna að efla það félag og
standa sig þar í knattspyrnunni.
Fljótlega var farið að keppa og
ég held að Ólafur bróðir hafi
fyrstur manna unnið það afrek á
sama sumri að leika með þriðja
öðrum og fyrsta flokki í keppni.
Annað atvik frá þessum tíma man
ég. Það var þegar Steingrímur
Jónatansson einlék með knöttinn
frá marki Vals, eftir endilöngum
vellinum, og lék á einn eftir annan
og skoraði að lokum mark! Þetta
var ekki til fyrirmyndar, en það
var gaman að því.
Annars var einn maður, sem bar
af hvað hæfileika snertir á þessum
árum, og það var Ingi Þ. Gíslason.
Hann var fæddur knattspyrnumað-
ur. Um þetta leyti eða rétt á eftir
að við byrjuðum í Val, var efnt til
fyrsta drengjamótsins í frjálsum
íþróttum. Þar tók Ingi þátt í 80 m
hlaupi, þar voru fleiri Valsmenn,
sem taldir voru mjög sprettharðir,
en þegar Ingi var kominn fram-
fyrir miðju, leit hann til baka, til
þess að athuga hvort hann væri nú
einn að puða þetta, hann virtist
ekki verða var við hina! Þegar
hann kom svo að snúrunni vildi
hann ekki slíta hana, eins og hlaup-
ara er siður, heldur beygði hann
sig undir hana. Þetta var met, og
það liðu nokkur ár þangað til að
það var slegið, þótt svona væri far-
ið að.
Valur tók einnig þátt í fyrsta
víðavangshlaupi drengja, Drengja-
hlaupi Ármanns, og áttum við þar
fyrsta mann, sem var Jóhann heit-
inn Sæmundsson, síðar prófessor.
Þessi sigur kom á óvart og var
KR-ingum mikil vonbrigði, því all-
ir töldu Sigurð heitinn Jafetsson
öruggan, en hann varð þriðji. Jón
Oddgeir kom annar í mark, alls-
óþreyttur, tók lokasprettinn of
seint. — Eitthvað mun Valur hafa
tekið frekar þátt í hlaupum þess-
um, þó ég muni það ekki vel.
Eitt hlaup a. m. k. átti eftir
að hafa heillarík áhrif fyrir fé-
lög okkar. Ulfar Þórðarson segir,
að hann hafi ekkert verið farinn
að hugsa um Val þegar ég kom til
hans og spurði hvort hann vildi
ekki keppa í hlaupi fyrir Val. Jú,
vitanlega, sagði Ulfar snarlega, og
hann stóð sig með prýði. Síðar