Afturelding - 01.08.1979, Qupperneq 23

Clarence E. Glad
kapitulanum. Páll segir þar að hann hafi gefið frá
sér öll þau mannlegu forréttindi er honum stóðu til
boða til þess að hann mætti þekkja Jesúm Krist bet-
ur og fengið áunnið hann. 1 versunum sjáum við
hina miklu áherzlu er Páll leggur á hið dularfulla
samband mannsins við Krist. Hér er það Kristur
sem er allt í öllu. Orðið kemur inn í hjarta mannsins
og skýtur þar rótum er með tímanum verða dýpri og
dýpri. Það er sér í lagi versin níu til og með ellefu er
lýsa hugsjónum Páls. Hann tjáir okkur að hann þrái
fyrst að geta reynzt verið í Kristi fyrir trú og öðlazt
þannig réttlæti hans; í öðru lagi þráir Páll að geta
þekkt Krist og kraft upprisu hans; hann þráir í
þriðja lagi að fá að þekkja Krist og samfélag písla
hans og jafnvel að sammyndast dauða Krists; það
er og von hans í fjórða lagi að hann nái til uppris-
unnar frá dauðum. Athugum nú nánar hvern lið
fyrir sig.
Fyrsti liðurinn er hugleikinn Páli. Hér er lögð
áherzla á sameiningu mannsins við Jesúm Krist, son
Guðs, fyrir trú. Sú sameining veitir honum öll þau
réttindi er fyrirheit Guðs bjóða upp á. Það er í Kristi
sem Guð sættir heiminn við sig. Þannig er mann'-
kynið í heild réttlætt frammi fyrir heilögum Guði,
vegna verks Jesú Krists á Golgatakrossi. Á krossin-
um friðþægði Jesús Kristur fyrir syndir okkar. Blóð
hans hylur syndir okkar þannig að Guð sér þær eigi
vegna blóðsins. Þannig lítur Guð á mannkynið, sem
réttlætt vegna verks Jesú Krists. Það er því í Kristi
fyrir trú, sem við erum réttlát frammi fyrir Guði.
^el að merkja, þetta er ekki vegna eigin verðleika
°kkar, heldur er hér um náð Guðs að ræða, gjöf
Guðs. Við tileinkum okkur þetta réttiæti fyrir trú
er> ekki með lögmálsverkum. Hér er það Páll sem
leggur áherzlu á það, að þrá sín sé nú að eignast
rettlætið frá Guði með trúnni, þó svo að hann segi
örfáum línum áður, að ef litið væri á réttlætið, sem
fæst með lögmálinu, þá væri hann sjálfur óásakan-
legur. Hér tekur hann eflaust of sterkt til orða vegna
þess að hann segir í Galatabréfinu, að engum
manni sé mögulegt að halda allt lögmálið. Við get-
um þó varla verið í vafa um það að Páll var mjög svo
vandlátur með allt það er að lögmálinu sneri og í
Gyðinglegri trú sinni eflaust langtum fremri en
margur samtíðarmaður hans. Hann gefur þetta þó
upp á bátinn fyrir einlægri trú á dauða og upprisu
Jesú Krists sér til réttlætingar frammi fyrir hei-
lögum Guði.
Páll þráir í öðru lagi að geta þekkt Krist og kraft
upprisu hans. Hver er svo kraftur upprisu Krists?
Okkur ber þá fyrst að fá úr því skorið hver hafi reist
Krist upp frá dauðum. Páll postuli fjallar örlítið um
það í Rómverjabréfinu. Þar má sjá (Róm. 1.4. 8,11)
að það er andinn, andi Guðs, hinn Heilagi Andi
sem reisti Krist upp frá dauðum. Hér birtist kraftur
Heilags Anda. Hann reisti Krist upp frá dauðum og
mun einnig gjöra lifandi dauðlega líkami okkar
(Róm. 8,11). Þennan kraft Heilags Anda þráir Páll
að þekkja. Honum er það í mun að þessi Heilagi
Andi, sem gefinn var þegar Kristur Var stiginn upp
til himna til Guð Föðurs, skyldi fylla hans eigið líf
og móta stefnuna. Honum var þetta hugleikið
vegna þess að hlutverk Heilags Anda var að upp-
hefja Jesúm Krist og minna á orð hans.
En lista Páls yfir hugsjónir sínar er ekki lokið.
Hann segir að í þriðja lagi þá hafi hann löngun til
þess að þekkja Krist og samfélag písla hans og
jafnvel að sammyndast dauða Krists. Það er ótrú-
legt frá mannlegu sjónarmiði séð að maðursem Páll,
sem þá þegar hafði þjáðst mikið á lífsleiðinni, skuli
við lok æviskeiðs síns koma með þessi orð. í Kól-
ossubréfinu, einnig ritað úr fangelsinu í Róm, segir
hann: „Nú er ég glaður í þjáningum mínum yðar
vegna og uppfylli á holdi mínti það, sem enn vaníar á
Krists-þjáningarnar til heilla fyrir líkama hans, sem
er söfnuðurinn.“ (Kól. 1,24.) Það er víst öruggt að
það er ekki öllum gefið að eiga þvílíka hugsjón, þ.e.
að þekkja samfélag písla Krists. Þjáningar og sjúk-
dómar eru langt frá því að vera hugleiknir mönn-
um, þrátt fyrir að þeir hafi fylgt mönnum frá örófi
alda. Margur maðurinn hefur tekið sig til og reynt á
margvíslegan máta að útlista þjáningar, tilveru
þeirra og tilgang, en orðin ein ná oft á tíðum
skammt. Kristur sjálfur reyndi aldrei að útskýra
þjáningar á heimspekilegan máta. Nei, heldur kom
hann til þessarar jarðar, aðlagaði sig mönnunum,
gerði sér grein fyrir þjáningum þeirra og sjúkdóm-
23