Árbók (Kristilegt bókmenntafélag) - 01.01.1932, Blaðsíða 56

50
ræna menningu, og leit á allt indverskt sem i
óæðri tegundar. En einkennilegt atvik fékk
hann til að breyta um aðferð. Hann var ein-
hverju sinni á ferð yfir hið helga fljót ásamt
nokkrum skólapiltum. I ferjunni var roskinn
Hindúi. Skólapiltarnir vörpuðu steinum í vatn-
ið til merkis um lítilsvirðingu sína á hjátrú
þeirri, sem við það er tengd hjá Indverjum.
Þegar þessu hafði fram farið um stund, sagði
Hindúinn hógværlega: »Þið kastið steinum í
vatnið, en ég kasti í það blómum« Þá rann upp
nýtt ljós fyrir Stanley Jones og hann sagði:
»Vilt þú gefa mér nokkur blóm svo ég geti
líka kastað þeim í vatnið? Ekki í þeim tilgangi,
sem þið gerið það„ heldur til þess að votta Ind-
landi og því, sem indvea’skt er, virðingu mína.«
Frá þeirri stundu var honum Ijóst að órétt-
mætt er og skaðlegt að meiða þjóðernistilfinn-
ingu þeirra á nokkurn hátt, þvert á móti ber
að meöhöndla allt með fullri virðingu, sein þeim
er dýrmætt.
Ekki er svo að skilja, að kristniboðar hafi
gengið um og óvirt allt indverskt. Þvert á móti.
Heiðnir menn viðurkenna, að þeirhafi fariðallra
manna mýkstum höndum um helgidóma sína.
Hins vegar hefir kristniboðastundumskortfrek-
ar skilning en góðan vilja. Kristniboðar hafa
jafnan lagt sig eftir að kynnast trúarbrögðum
þeirra þjóða, sem þeir hafa starfað hjá. Hafa
sumir þeirra orðið hálæi'ðir í þeim fræðum.
Enda hafa þeir betri aðstöðu til þess en nokkr-
ir aðrir menn vegna þess, að þeir hafa jafn-
framt lestrinum haft bezta tækifæri til að fá
vitneskju um hvei’ja þýðingu trúarbrögðin hafa
fyrir daglegt líf játendanna. En míkill munur