Heimilisvinurinn - 01.03.1905, Síða 14

14
að tala um reynslu sína og ráðfæra sig við aðra,
þegar talið snýst að einhverju öðru en velferða-
málum sálarinnar1).
fað væri ekki talið mikið þakklæti manna á
milli, ef einhver velgjörðamaður vor bæði oss að
vísa öðrum bágstöddum til sin, en vjer skoruðumst
undan þvi; og enginn ætti að bjóða Guði það, sem
hann fyrirverður sig fyrir að bjóða mönnum. En
það er opt og einatt líkast því að almenningur telji
eilifðarkjör sálarinnar hreinan bjcgóma í samanburði
við fata og matarmálið, þessi eilífðaraugnablik, sem
vjer dveijum hjer.--------
Það er ekki heiiiavæulegt sje presturinn eng-
inn sálnahirðir nema þegar hann er í hempunni,
og annars ekkert annað en bóndi. Eins þarf sam-
vinna milli prests og safnaðar að koma víðar við en
guðsþjónustuna. Og vil jeg þá fyrst og fremst minn-
ast á hana í sambandi við ungmeiini safnaðarins.
Kristindómsfræðsla og fermingar undirbúningur
unglinga hjer á landi, er víðast hvar í mesta ölagi.
Því geta engir neitað nema bráðókunnugir menn.
') l’að er imyndun, tóm, sem margiv hafa til afsök-
unar í þessu cfni, „að Islendingar sjcu svo dulir, að þeir
láti ongan vita, þótt þeir sjeu trúaðir.“ Norðmenn eru
full dulir að luudarfari, og þegja þó ekki trúaðir leikmenn
þar i landi um trú sína. Sama má scgja um þá íslendinga,
sem vaknað liafa til lifandi trúar þessi síðustu ár. I’að
væri og æði undarlegt, ef Drottinn gæti ekki geiið trúuð
um Islendingum söinu djörfung og öðrutn.