Heimilisvinurinn - 01.03.1905, Síða 19

19
á, að þessi fjelög beia þá illa nafn með rentu, ef
t>að er ekki aðalhlutverk þoirra að koma íjelags-
mönnum í lifandi trúarsamband við Krist, og kenna
Þeim að starfa fyrir hann; og það er fjarri öliu
lagi, að ætla að hlynna að kristilegum fjelögum,
með því að haida dansleik eða annað svipað rall
ePtir fundi, það mundi beinlínis gjörspilla öllum
góðum áhrifum þess, sem undan væri farið; og
væri þá nær að sitja heima, en blanda svo saman
Guðs orði og ijettúð.
Sje nú komin á samvinna milli prestsins og
áhugamanna safnaðarins um að hlynna að guðs-
hjónustunni og æskulýðnum, þá hljóta þessir menn
að finnast við og við lil að bera saman ráð sín
°g hvetja hvorir aðra, en þá fer þegar sú hreyf-
ing að koma í ljós, sem jeg kalla samfjelags
kristindóm. En hann er nibðal annars í því fólg-
iun, að trúræknasta fólk hvers saínaðar gjörir sam-
tök um það, að halda kristilegar sanikomur sín á
milli, til að lesa Guðs orð, biðja saman, uppörfa
hverr, annan, og ráðgast um hvað gjöra skuli, til
efla Guðs ríki í nágrenninu. En samfjelagið er
ekki eingöngu fólgið í samkomum og fundum (sbr.
Annexet Nr. 2. 1900) heldur og í því, að öll Guðs
hörn safnaðarins myndi stóra, heilaga fjölskyldu,
tar sem hver einstakur þekkir andiegan og líkam-
^San hag hinna, svo að þeir geti orðið liver öðr-
2*