Heimilisvinurinn - 01.03.1905, Qupperneq 28

28
unum, og því síður ættu vantrúaðir „mannúðar-
postular" að þurfa að hvetja prestana og kristilega
sinnað fólk til að koma á skipulegu líknarstarfi.
Jeg hefi hjer að framan vikið að mörgu öðr-
um til íhugunar, sem meira þyrfti að tala um, ef
rúm leyfði.
Sumstaðar kann flest að vera i góðu lagi af
því, sem hjer er fundið að. En hitt er víst, að
viðast hvar hjer á landi er sáralítil samvinna milli
prests og safnaðar í andlegum málum, og alstaðar
þyrfti hún að vera meiri en hún er. — Hafi jeg
verið harðorður um prestana, þá gjöiði jeg það
vissulega ekki til að særa þá, heldur til þess að
hvetja þá til framkvæmda. — Jeg kannast fyllilega
við að hægra er um að tala en í að komast, og
margt stuðlar að því að prestarnir eru ekki betri
en þeir eru: óhentugir og ófullkomnir undirbúnings-
skólar, lítil oða engin praktisk þekking á blómlegu
safnaðarstarfi,1 sultarkjör, litil hluttekning hjá sof-
andi söfnuðum o. fl., en þrátt fyrir allt getur einbeitt-
ur vilji, lifandi trú og starfsiægni komið miklu
meira til vegar en enn má viðast sjá vor á meðal.
Sumir segja að rangt sje að benda á svörtu
i) Yæri eklii nær að iandssjóður hætti að kosta
letingja á prestaskólann, sem koma þar ekki nema
stöku sinnuin, en styrkti aptur efnilega guðfræðinga til
utanfarar, svo að þeir gætu kynnzt kristindómsstarfi
erlendis ?