Heimilisvinurinn - 01.03.1905, Side 45

45
„Faðir minn! Faðir minn!“
„í öllu falli hefi jeg þó rjett til vinmi þinnar.
En eitthvað skal jeg koma með heim; ekki þarftu
að vera hrædd um það?“
Hann stakk fljótt handavinnu dóttur sinnar í
vasa sinn og fór burtu.
Sjúklingurinn hneigði höfuð sitt og grjet beisk-
um tárum. „Hvernig gat hann fengið þetta af
sjer? Fvi hefði jeg aldrei trúað! Yesalings, vesal-
úigs faðir minn“. — En hún hætti brátf að gráta.
— „Fað var samt fallega gjört að hann skyidi
kaupa þessa bibliu handamjer", sagði hún við sjálfa
s'g- „Það var það, sem jeg óskaði mjer heitast af
öUu, að eignast aptur biblíu. — Hún tók mig og
þrýsti mjer upp að vörum sinum. — „Jeg þarf ekki
lengi á henni að halda“, bætti hún við. „En ó að
faðir minn vildi snúa sjer tíl Drottins!“
Hún lauk rnjer upp og jeg mælti huggunarorð-
um til sálar hennar: „Fet.ta eru þeir, sem komnir
eru úr höi’mungunni miklu og hafa þvegið skikkjur
sinar og hvítfágað þær í blóði lambsins. Fess vegna
eru þeir frammi fyrir hásæti Guðs; og þjóna hon-
um dag og nótt í hans musteri; og sá, sem í há-
eætinu situr mun tjalda yfir þeim. Þá mun hvorki
hungra nje þyrsta framar, og ekki mun sólarhiti eða
nokkur bruni á þá falla, því lambið, sem er fyrir
miðju hásætinu, mun gæta þeirra og vísa þeim á
lifandi vatnslindir, og Guð mun þerra hvert tár af
Þeirra augum“. (Opinb. 7. 14.—17. v,).