Heimilisvinurinn - 01.07.1905, Blaðsíða 7

7
af öllu hjarta, án þess að vita það, og lagði kapp á
að börn hans gjörðu það einnig.
„Mundu eptir þvi barnið mitt“, sagði hann, „að
þú ert yngstabarnið mitt og mjer þykir vænst um
þig, jeg hefi falið þig guði vorum, þú ert hans,
honum einum áttu að þjóna allt líf þitt“.
Hann gat ekki sagt meira, en orð hans hafa
vissulega náð til hins alvalda, miskunnsama Drott-
ins. f*vi hann, Drottinn alls lífs, hefir getað leitt
mig synduga og óverðuga úr myrkri heiðninnar í
Ijós síns frelsandi kærleika.
Þess vegna get jeg sagt nú: „Já, elsku faðir
minn, jeg ætla að þjóna sönnum Guði tíl hinztu
stundar". — Það gat jeg ekki sagt í þetta skipti,
jeg hlýddi á orð hans, en gat engu svarað. —
Hann bað okkur að ganga frá sjer. Hann ætlaði að
búa sig undir dauðann með þögulli íhugun.
Drottinn miskunnsemdanna, sem opt kemur í
veg fyrir að syndug börn gangi í blindni út í glöt-
unina, kom oss nú til hjálpar. Bróðir minn sagð-
ist ekki treystast til að sjá föður okkar verða sjálfs-
morðingja. Af tvennu illu kvaðst hann heldur vilja
brjóta siðvenju ættar sinnar, og fara að vinna fyrir
foreldrum sínum. Það kom ný von í hjörtu vor
allra, og við bjuggumst til að fara til næsta þorps.
Samt vonuðum við hálfvegis í kyrþey að tígrisdýr
eða höggormar yrðu á vegi vorum til þess að stytta
eymdastundir vorar. Við gátum varla gengið, svo
lasburða voratp við, og vegna ættardrambsins hryllti