Heimilisvinurinn - 01.07.1905, Blaðsíða 12

12
sinni!!1) Flestum þykir því sjálfsagt að setjast á
ekkjurnar, hrekja þær og íynrlíta. Sumar flýja þá
undan höggunum heima og verða „musteriskvinn-
ur“ eða með öðrum orðum skækjur, og aðrar kon-
ur kjósa heldur snöggan dauða en aumt lif, og ljetu
brenna sig lifandi með líkum manna sinna meðan
það var leyft, en síðan Englendingar bönnuðu það
harðlega,2) stytta þær sjer sjálfar stundir iðulega. —
Hjer er sýnishorn af tilfinningum þeirra:
Bæn eptir indverska ekkju, sem farin var að
kynnast kristindómi:8) „Ó, Drottinn, tak þú að
þjer málefni vort! Myrkur fávizkunnar hefir yfir-
skyggt oss öidum saman; hún umlykur oss eins og
þoka og vjer megum heita fangar í rústum, sitjum
fastar í og erum grafnar niður í hleypidóma og mold-
viðri aldanna. Vjer erum molaðar og brotnar eins
og sykurreyrs stangir. Aflt.sjáandi Guð! Heyr
vora bæn! Fyrirgef oss synd vora og gefðu oss
krapta til að rísa á fætur og komast undan. Ó, fað-
ir, hvenær ætlar þú að brjóta upp hurðir fangelsis
vors? Rjettlætið gengur frá hásæti þínu; en nær
það ekki til vor?
Fyrigef, þú, sem heyrirbænir,efvjerhöfumsyndg-
að; en vjer vitum ekki, hvað vjer höfum brotið. Get-
ur hegning syndarinnar komið yfir þá, sem ekki
hafa skilníng til að sjá hana? Ó, mikli Drottinn,
!) Hindúar trúa sálnaflakki. 2) I fyrra komst samt
upp ein ekkju bálför („Suttee“) á Indlandi. 3) Sbr. Hinter
den Mauera der Seuena bls. ö§,