Heimilisvinurinn - 01.07.1905, Qupperneq 14

Í4
Ramabai var betur stödd, þegar hún varð ekkja,
en ílestar stallsystur hennar. Hún var alveg óháð
tengdafólki sínu, og hafði bæði þrek og hæfileika til
að láta ekki traðka mannrjettindum sínum. Hún
fór að halda fyrirlestra að nýju, sjerstaklega í Poona,
höfuðborg gamla Maratha landsins, en þar njóta
konur meiri rjettinda en viðast annarstaðar á Ind-
landi, þær máttu t. d. ganga út og inn leyflslaust, og
voru ekki lokaðar inni i kvennadyngjunum (senena),
eins og annars er vani um heldri konur Hindúa. —
Framsóknarmönnum í Poona geðjaðist allvel
að fyrirlestrunum og mynduðu fjelag til að styðja
að menntun kvenna, — að þær lærðu að lesa móð-
urmál sitt og sanskrít, — og koma í veg fyrir
barna hjúskap, — að foreldrar föstnuðu börn hvert
öðru eða seldu kornung stúlkubörn öldruðum mönn-
um; — aptur vildu þeir ekki sinna þriðja málinu,
sem Ramabai barðist fyrir, að bæta kjör ekkna.
Árið 1882 kom sendinefnd frá ensku stjórninni
til Poona, sem átti að gjöra tillögur um uppeldismál
Indlands. Nefndarmenn heyrðu Panditu Ramabai
halda tölu, boðuðu hana síðan á sinn fund og fannst
svo mikið um orindi hennar að þeir Ijetu snúa því
á ensku.
Nú fór hún að kynnast fleirum en Brahmin-
um, og þótt hún kynni ekki eitt orð í ensku, ein-
setti hún sjer að reyna að komast til Englandsti)
að menntast betur, svo að hún gæti orðið. löndum