Heimilisvinurinn - 01.07.1905, Síða 33

33
ar 40, og siiiriar þeirra á förum, og jeg hafði ekki
húsnæði handa fleirum en 65 námsstúlkum. Efa-
semdir komu í huga mjer, og jeg varð að spyrja
Drottin, hvort rjett væri að biðja hann um þetta
og hvort jeg mundi geta ráðið við svo stóran hóp.
Skólinn átti einmitt við mótbyr að búa og jeg vissi
ekki hvaðan jeg gæti fengið 50 stúlkur, hvað þá
fleiri. — Jeg ákallaði Guð og bað hann um glöggt
svar, og leit hann þá til mín i náð sinni og minnti
mig á þessi orð: „Sjá, jeg Drottinn er Guð nlls
holds; er mjer nokkur hlutur um megn?“ (.Jei'.
32. 27.) Þetta var ofanígjöf fyrir efablendni mína,
en auk þess fyiirheiti um, hvað mikið Drottinn
ætlaði að gjöra fyrir mig. Jeg skrifaði í vasabók
mina daginn, sem jeg hafði beðið Guð um 225
námsstúlkur, og fyrirheitið, sem Guð hafði þá gef-
ið mjer, og beið svo með þolinmæði. —
Svo iiðu 6 mánuðir og starfið gekk líkt og
vant var. Ekki hafði samt fjölgað á skólanum,
þar voru ekki nema 41 stúlka nú, og mjer kom
opt i hug, hvort bæn mín við „tjaldafundinn" hofði
ekki farið fram úr hófi. — Mjer var þá ókunnugt
um hallærið i Mið-Indlandi og vissi ekki að hægt
væri að fá námsstúlkur þaðan. Jeg frjetti um sult-
inn í október og samhliða iivatti Drottinn mig til
að fara og bjarga ungum ekkjum frá að verða
hungurmorða. Samt hafði jeg ekki djörfung til að
hlýða kölíun Drottins fyr en i desember. Erfiðleik-
arnir voru margir. Jeg var ekki viss um að finna
3