Muninn - 01.05.1971, Side 3

Það snjóar,
ósköp ópersónulega,
létt og svífandi.
0g snjórinn breiðir hulu,
hvíta,
yfirbragð helgi og heilagleika,
yfir vonda jörð,
svo augnablik freistast maður
og heldur:
að jarðlífið sé bara heilagt.
En jafnskjótt
og snjórinn bráðnar
af nefbr oddum
sambýlinga,
veit maður að hatur,
drápsvilji, græðgi,
býr bak fögrum orðum þeirra,
sem falla máttlaust
eins og snjókorn í logni.
Það snjóar enn,
misfellur hyljast,
landið klæðist líkklæðum,
og manni finnst,
af árlöngum heilabrotum,
að á morgun verði heimurinn jarðaður.
Þ:M