Muninn - 01.05.1991, Blaðsíða 28

Smásaga úr
líflnu
Hún lagði tólið á símann og kyngdi
stórum um leið. Helvítis auminginn!
Hann var þá ekki meiri maður en
þetta. Gat hann ekki talað við hana
augliti til auglitis? Henni leið eins og
ljósaperu, sem dottið hefur í gólfið og
splundrast í þúsund mola. Fyrst í stað
var hún lömuð. Síðan reyndi hún að
taka sig á, og hófst handa við að sópa
saman brotum sálar sinnar. Aldrei,
aldrei aftur skyldi hún gefa hjarta sitt
nokkrum manni.
Astin er dásamleg. Maður svífur um
í sælu, einu feti ofan við jörðina. Lífinu
öllu heilsar maður með brosi á vör. Og
þó maður detti og meiði sig, kærir
maður sig kollóttan og hlær að öllu
saman.
Þau voru jafn gömul. Hann var á
náttúrufræðibraut, en hún á félags-
fræðibraut. Hún bjó á vistinni en hann
leigði út í bæ. Hún hafði tekið eftir hon-
um. Horft í brúnu, dökku augun, sem
glottu ásamt fallegum munninum að
lífinu og tilverunni. Hún tók eftir því að
hún var farin að hugsa óeðlilega oft um
þennan strák. Fyrst vildi hún ekki við-
urkenna það fyrir sjálfri sér, en loks
gafst þrjóskan upp. Hún var orðin ást-
fangin upp fyrir haus. í löngu frímínút-
unum leituðu augu hennar jafnan að
honum, og fundu hann yfirleitt. Þá
stóð hann með hendur í vösum og hall-
aði sér kæruleysislega aftur að ein-
hverri súlunni. Annað slagið tók hann
vinstri höndina úr vasanum og renndi
henni í gegnum hárið.
Einn daginn stóð hún allt í einu beint
á móti honum í hring á gólfinu í
Möðruvallakjallara. Hún hafði slæðst
þangað með vinkonu sinni sem var
með honum í bekk. Það var föstudag-
ur. Diskóbræður spiluðu tónlistina svo
hátt, að hún varð að öskra í eyrað á
næsta manni til að halda uppi samræð-
um. Það var skólaball í Bleika í kvöld.
Ætluðu ekki allir að fara? ,,Jú, jú,
maður verður að láta sjá sig“, sagði
einhver., ,Á að fá sér í glas?‘ ‘,, Kannski
maður fái sér aðeins“, var svarað.
Henni skildist að flestir ætluðu að fara.
Hann líka.
Hún var komin snemma á ballið.
Vinkonur hennar reyndu að fá hana til
að dansa, en hún toldi illa við. Réttast
sagt ráfaði hún um svæðið eins og villt
akurhæna. Hvar var hann? Hún var
farin að halda að hann kæmi ekki, þeg-
ar hún sá hann beint fyrir framan sig á
miðju dansgólfinu. Hann var ölvaður.
Ekki bar á öðru. Hún fór út á gólfið og
dansaði sig í áttina til hans. Síðan rakst
hún á hann eins og fyrir algjöra tilvilj-
un. ,,Ertuhress?“ spurðihún. ,,Já, al-
veg dúndurhress“, svaraði hann. Þau
dönsuðu saman, og virtust kunna því
vel. Smám saman varð dansinn þokka-
fyllri. Lambadadansinn var orðinn
eins og sandkassaleikur við hliðina á
ástartjáningu þeirra. Á endanum stóðu
þau á miðju gólfi, og létu eins og þau
væru að reyna að ná sem bestu munn-
vatnssýni hvort úr öðru. Hún fór með
honum heim. Ekki veitti af. Því hann
hefði aldrei haft sig hálfa leið sjálfur.
Hvað þá ratað. Hún dröslaði honum
inn í herbergið. Þegar þangað var kom-
ið virtist hann eitthvað kannast við sig
og fleygði sér á rúmið. Hún kvaddi og
fór upp á vist.
Morguninn eftir vaknaði hún með
fiðring í maganum. Herbergisfélagi
hennar brosti með stríðnisglampa til
hennar. Hún velti því fyrir sér hvort
hann myndi eftir því hvað gerst hafði.
Hún var ekki viss. Hún ákvað að heim-
sækja hann um kvöldið. Á leiðinni
barðist hjartað um í brjósti hennar og
hún var margsinnis að því komin að
snúa við. Einu sinni hætti hún meira að
segja við, en svo hætti hún við að hætta
við og bankaði upp á. Henni létti þegar
hún sá að hann kom sjálfur til dyra.
Hann heilsaði henni og horfði um leið
vandræðalega á tæmar á sér. Eins og
hann væri að telja þær. Eftir smávegis
hik bauð hann henni inn. Þau fóm inn
í herbergið og settust á rúmið. Þetta var
allt saman fremur vandræðalegt og
28MUNINN