Muninn - 01.05.1991, Blaðsíða 44

Vorprump
Hve sælt er að geta hlaupið um
grösug engi; fundið sunnanblæinn
leika um innri lærin og vorloftið
þrengja sér leið ofan í lungu, maga
og út að aftan. Lifandi ilmurinn hel-
tekur vitin og fyllir mann aðdáun á
dásemd og fullkomnun sköpunar-
verksins.
En þó slær það á skefjalausa
hrifningu manns á þessu roki að
enginn virðist fær um að njóta þess
með manni. Kappsfullar tilraunir
til að dreifa þessum andblæ lífs og
langana til meðbræðra manns kalla
oftar en ekki fram neikvæð og bein-
línis hættuleg viðbrögð þeirra.
Því er það svo að þeir sem séð hafa
ljósið í myrkrinu mega gera svo vel
að eiga sinn ilm sjálfir, og eyða jafn-
an löngum stundum í einrúmi við
að kalla fram mismunandi afbrigði
þessa fjörmikla fnyks. Þeir þarfn-
ast ekki matar, þarfnast ekki
drykkjar, ekki skilnings eða ástar.
Þeir.... .hafa prumpið.
Þeir vita sem er að dag einn;
kannski á morgun, kannski eftir
mörg ár; dag einn munu þjóðir
heims allar sem ein leggja niður
vopn sín, hætta tilgangslausum erj-
um, og fylla vit sín af hinum iðandi
ilmi þeirra eigin meltingarfæra.
Hin ljúfa lykt þarmagassins hvíslar
ástarorðum í nef þeirra og friður
mun ríkja á jörð um eilífð alla.
Helv..fyla er þetta! Hver var að
reka við??
Spói og Sperðill
44 ■ MUNINN