Muninn - 01.05.1991, Blaðsíða 31

á borðið. Þvílíkur draumaheimur.
Synda í sveppasósu, hástökk með asp-
ar(a)gus, kartaflnavarp, rauðrófuþraut
og grænu-baunabilliard.
En, allt í einu heyrði hún hljóð fyrir
utan. Hún sveif í tveim heljarstökkum
bak við hengi eitt sem var þar nálægt.
Rétt á eftir komu inn sjö stórir dvergar.
Þeir sáu fljótt að einhver hafði fengið
sér sundsprett í sveppasósunni
o.s.frv., en aðeins nartað í harðfiskinn.
Þetta krafðist hugsunar við. En eftir
drykklanga stund var allt á hreinu.
“Hér hefur einhver verið!“ sagði
einn dverganna og annar potaði putta
upp í loftið og sagði:
“Það er rétt! Það hlýtur einhver að
hafa komið hér inn og nartað í harð-
fiskinn okkar af mikili græðgi. Og svo
við bregðum fyrir okkur æðri þjóða
tungumálum: Nr man skal spela blus,
so skal man söga efter en svekare i vort
hus.“
Og dvergarnir byrjuðu að leita en
þurftu ekki að leita lengi, þegar Litla
Skyndibitablá var komin með svo
hrikalegar næringarefnagangtruflanir
að hlutir toldu ekki á hillum í verstu
hrinunum. Einn dverganna fann hana
bak við hengið og rak upp skaðræðis-
öskur eitt mikið og myndarlegt:
. .. ÖÖOOOOOOOOO!!!
. .. AAAIIIEEEHHH!!!
. . .OOJJOOJJOOJJ!!!
. ..JE MINN EINI!!!
. . .GVÖÐ..J!!
(Lesendur geta valið samkvæmt eigin
smekk, setjið kross við viðeigandi
svar)
Hrökk Litla Blá svo mikið við, að hún
féll í svokallað öngvit á góðri íslensku.
1. dvergur: “Hvað í andsk...úpps
(fyrirgefið), hvað eigum við að gera?“
2. dvergur: “Humm.., við skulum
bera hana í eitt rúmið. (Heh, heh)“
Er þeir höfðu lokið því, rankaði Litla
Blá við sér. Þegar hún sá sjö stóra
dverga, slefandi og froðufellandi yfir
sér, þá sperti hún upp skjaldbökuaug-
un og spurði:
“Hverjir eruð þið?“
(Uss, þvílíkt spurningaflóð): “Við
erum Mörlandarnir. En hver ert þú svo
ófríð sýnum?“
Og Litla Skyndibitablá svaraði: “Ég
heiti Litla Skyndibitablá og mér var
sagt að hér væri skyndibitastaður með
allra fitugustu bitana, olíumettuðustu
kokteilsósuna, bjúgursöltuðustu
ffönskurnar og rjómalagað hrásalat
með púðursykri/ ‘
3. dvergur: ‘ ‘Nú hefur einhver platað
þig Litla Blá, því að skyndibitastaðirn-
ir hér eru svo subbulegir að það veikj-
ast allir sem á þá fara.“
‘ ‘Af hverju veikjast allir?‘ ‘ spurði þá
Litla Blá.
4. dvergur: “Við skulum segja þér
það!“
Og þeir hófu söng einn er telst til svo-
kallaðs eyrnavítissóda:
Viðlag:
1) Waiting for a star to fall.
2) Fyrr var oft í koti kátt.
3) Angel of Harlem.
4) Ef ekkert af þessu fyrrnefnda passar
skáldaðu.
Handan við klóakakerfið,
kúkur við mávinum hlær,
leifar af máltíðum manna,
maturinn frá því í gær.
Skíta mávar,
skaðræðisverkum,
maðurinn er fyrir mávum verndaður.
Skíta mávar,
í skjól við leitum,
þetta er salmonellusýklahernaður.
þá bara vinurinn.
1 Gríniðjan hf. Salmonellusýklahern-
aður. Kom fyrst fram á sjnarsviðið í
þættinum Heilsubælið í Gervahverfi.
Þannig var nú það, en samt ekki það
heldur hitt, að nú víkjum við sögunni
til frístundanornarinnar Fláfagurrar
fósturömmu Litlu Skyndibitablár og
komumst að því að hún er að brugga
launráð og mjöð í kjallaranum hjá sér.
Hún segir við örbylgjuofninn Ossi-
bissu:
“Ossibissa, herm þú mér hver fær
fitugasta bitann úr þér?‘ ‘
Örbylgjuofninn Ossibissa:
“í kvöld munt þú sjá,
að Litla Skyndibitablá,
mun bitanum ná,
þar sem hún dvelur byrjar á k (ká)
þar rennur á,
framhjá.
Hjá Mörlöndunum, já,
munt þú hana fá,
og henni ná.
(Þetta rímaði!!!!!!)
Bandbrjálaðist Fláfögur nú og reyndi
að finna staðinn sem byrjar á k (ká).
Eftir langa leit fann hún hann og lagði
af stað í dulargervi Ford ’57, sömu leið
og Litla Blá fór þegar hún lenti í ógæf-
unni. í hanskahólfinu hafði Fláfögur
MUNINN -31