Muninn - 01.05.1991, Blaðsíða 29

ekkert sem þau sögðu virtist eiga við.
Það varð því að þegjandi samkomulagi
að tjáskiptin færu fram með líkamleg-
um snertingum.
Upp úr þessu urðu heimsóknirnar í
litla herbergið út í bæ tíðari og reglu-
bundnari. Hún var þar oft langt fram á
kvöld, og stundum dvaldist hún þar
næturlangt. Mörgu skemmtilegu gætu
þeir sagt frá veggirnir þar inni, mættu
þeir mæla. Þegar þau voru búin að vera
saman í tvo mánuði, voru menn löngu
hættir að kippa sér upp við að sjá þau
saman. Þetta virtist vera orðið varan-
legt. Þau voru undursamlega sæl, bæði
tvö.
Eina helgina fór hún heim. Mamma
hennar var farin að óttast um hana.
Hún hafði víst lítið heyrt frá henni síð-
an skólinn byrjaði. Henni þótti vissu-
lega gott að komast heim til sín. En
margt þótti henni hafa breyst. Henni
fannst hálfpartinn að hún væri orðin
ókunnug í litla þorpinu sínu. Gamlir
æskufélagar höfðu breyst. Kannski
höfðu þeir þroskast svona í skóla lífs-
ins. Kannski hafði hún þroskast burt
frá þeim. Hún vissi ekki hvort var. Hún
var fegin að komast aftur í skólann.
Hún áttaði sig á því að henni hafði ekki
liðið vel að vera svona lengi í burtu frá
honum. Hún varð meira að segja að
viðurkenna að hún var alltaf með ein-
hverskonar fiðring í maganum, ef hún
vissi af honum einhversstaðar með vin-
um sínum. Þvílík ímyndunarveiki!
Hún hafði nú ekki ætlað sér að gleypa
hann, eða hvað? Mátti hann ekki eiga
sína félaga? Hún beitti sjálfa sig hörku
til þess að hætta að hugsa um þetta.
Næsta dag sá hún hann í skólanum.
Hún var að labba niður ástarbrautina,
en hann var á leiðinni upp á Möðru-
velli. Sá hann hana ekki? Jú, hann
vissi örugglega af henni. Af hverju
heilsaði hann ekki? Hún svitnaði í lóf-
unum, þornaði í munninum, og fékk
aftur þennan einkennilega fiðring í
magann. Hún reyndi að tala við hann í
löngu, en gekk það hálf erfiðlega.
Hann talaði í einsatkvæðisorðum og
augun flögruðu út um allan sal. Seinna
um daginn frétti hún loksins hvað
hafði gerst. Hann hafði verið í teiti um
helgina og farið heim blindfullur með
stúlku upp á arminn. Hún vildi ekki
trúa þessu og reyndi að setjast niður og
læra efnafræði. Loksins kastaði hún
frá sér bókinni, henti sér á rúmið og fór
að gráta. Þá var bankað og hún var beð-
in að koma í símann. Hún gekk þung-
um stórum skrefum niður stigann,
hrædd og eftirvæntingarfull. Eins og
saklaus maður sem verið er að leiða
fyrir aftökusveit og vonar að eitthvert
kraftaverk gerist.
Skelfir skáldaspillir.
MUNINN - 29