Dýravinurinn - 01.01.1885, Side 18

12
fleira, og hefði hershöfðinginn verið kominn á fremsta hlunn með að fela honum
á hendur, að berja trumbuna fyrir hermönnunum. „En það varð elíkert úr þvi,
drengir minir !u sagði Hjörtur gamli, „því að þá hefði Jón eigi getað sótt ykkur
i jólaleyfinu“. Og þótti okkur þetta hverju orði sannara.
Yjer drengirnir vorum allan daginn með Hirti gamla frá því snemma
á morgnana, ýmist úti á ökrum, eða úti í skógi, eða þá í heimsóknum til prestsins,
skólakennarans eða skógarvarðanna eða annars malarans.
En vjer komum aldrei til mannsins i Rauðumylnu. Einu sinni spurði
jeg Jón vagnstjóra, hvers vegna vjer færum aldrei til Magnúsar malara. þá
f'ann jeg, að málbeinið var eigi uppi á Jóni vagnstjóra, þvi að jeg fjekk eigi
neitt annað út úr honum en þetta: „Ef þú vilt koma þjer við húsbóndann,
Friðrik minn, þá skaltu eigi nefna þennan kvikindis maurapúka á nafn við hann.
Og hann er, svei mjer þá, heldur eigi fagurt umtalsefni, maðurinn41. Jeg spurði
Jón eigi meira, þvi að jeg vissi, að, ef Jón ætlaði sjer að þegja, þá var eigi að
hugsa til að fá neitt upp úr honum, og það þótt honum hefði verið boðið, að láta
algylla skeggið á sjer.
Svo kom seinasta kveldið, áður en vjer áttum að fara lieim aptur í
skólann, og það var seinasta kveldið, sem vjer vorum hjá blessuðum karlinum.
Jeg man það kveld, eins og það hefði verið í gær. Vjer sátum inni í íverustof-
unni, og það var eigi búið að kveikja. Vjer drengirnir vorum eigi kátir, því
að vjer kviðum fyrir að fara þaðan, og Hjörtur gamli var einhvern veginn svo
hugsandi og alvörugefinn.
Og þó er varla hægt að hugsa sjer nokkuð þægilegra og notalegra en
íverustofuna í rökkrinu. það er eins og jeg liafi hana fyrir augunum: Eldurinn
blossar i ofninum; enda var nóg af eldviðnum hjá sjálfum yfirverði skógarins
Hjörtur sjálfur situr í hgegindastólnum, og leika geislarnir af loganum úr ofnin-
um á andliti hans, á silfurbúnaðinum á pípu lians og á Trygg (eptir á að
hyggja, jeg hef eigi minnzt á hann enn þá. Og þó er varla hægt að ímynda
sjer gamla Hjört, svo að hann hefði eigi hundinn með sjer, gulan hund af dönsku
kyni), sem liggur ffam á lappir sinar og livílir sín lúin bein á sauðargæru við
f'ætur húsbónda síns. Stöku sinnum lyptir liann höfðinu og urrar dálítið, ef
bjölluhljómur frá sleða heyrist inn í stofuna eða gelt í varðhundum.
Endranær voru hinar skemmtilegustu og fjörugustu samræður um þetta
leyti á daginn. Vjer skólapiltarnir sátum hver á okkar stól kringum Hjört
gamla, og lilustuðum á kátlegar sögur, sem okkur þótti mest skemmtun að, ef
þær voru um dýraveiðar eða þess liáttar röskleika verk. En í kveld var allt að
öllu. G-amli maðurinn reykti pípuna steinþegjandi, og við piltarnir gjörðum
hvorki að æmta nje skræmta,
Jeg man, að mjer datt þá i hug að spyrja Hjört, hvort hann hefði
sjeð fallega apalgráa hestinn, er Magnús malari liefði keypt á seinasta liesta-
markaði. það var engin furða, þó að mjer dytti þetta í liug, því að jeg hafði