Dýravinurinn - 01.01.1885, Síða 20

14
jiað var auðheyrt á málrómnum, að honum var mikið niðri fyrir, og þó
vjer værum hláturmildir, stökk oss eigi hros.
Síðan tók gamli maðurinn til máls og sagði:
„f>ið hafið líklega tekið eptir því, drengir minir, að mjer þykir vænt
um dýr. [)ó að það væri ánamaðkur, þá stíg jeg eigi ofan á hann viljandi. Jeg
hef orð á mjer fyrir að vera góð skytta, en það segi jeg satt, að mest, held jeg,
að jeg hafi orðið það, af því jeg hef aldrei fengið af mjer að skjóta á hjartar-
kollu eða önd, nema því að eins að skot mitt hafi verið banaskot. Ef jeg
hefði vængbrotið önd, og hún svo horfið inn í sefið, þá hefði jeg orðið
hnugginn — hana mundi langa í burtu, en vængurinn, sem ætti að bera hana í
burtu, væri brotinn sundur fyrir klaufalegt skot. þið vitið að jeg er harður í
horn að taka við launskytturnar, drengir mínir, en það er af því, að þeir láta
dýrin aldrei fá frið, þeir drepa hjartarkollurnar og dádýrin, áður en kálfarnir eru
orðnir sjálfbjarga, þeir hlífa engu, óhræsis launskytturnar, og opt er afargrúi í
skóginum af beinbrotnum dýrum, sem varla geta dregið sig fyrir helti, — það er
fullt eins mikið af þessu, eins og af því, að þeir brjóta lög og rjett á mönnum“.
[>á fór karlinn að klappa Trygg, en Tryggur sleikti höndina á honum,
og þótti mjer þetta standa í fallegu samræmi við orð hans.
„þá er jeg var búinn að taka próf í skógarfræði, — þá tókum vjer próf
í Kíl á Holsetalandi — þá var jeg um tíma hjá skógreiðarmanni, sem var vin-
ur föður míns, og var á herragarði einum á Fjóni. Hann var kominn yfir sjötugt,
og þótti honum því vænt um, að jeg kom til hans og hjálpaði honum. I fyrstu
ætlaði jeg að eins að vera hjá honum lítinntíma, en tíminn varð lengri, en ætlað
var. Jeg var hjá honum í liðug tvö ár. Jeg gat eigi fengið af mjer að fara frá
karltetrinu, því að hann var svo veikur af gigt, að hann gat varla hreift sig,
og var stundum varla mönnum sinnandi. Aumingja karlinn! Og svo var skóg-
urinn í mjög bágu ástandi — þá var farið fjarskalega illa með skógana hjá okk-
ur. Jeg hafði nóg að gjöra að marka trje í skóginum, sem átti að höggva, sjá
um fyrirkomulagið á dýraveiiúmum, hafa reglu á reikningunum o. s. frv., svo að
tíminn leið, fyr en mig varði. En jeg hafði þó ávallt tíma til að heimsækja
fólkið á herragarðinum.
Sá, sem átti herragarðinn, hjet Frank, og hafði hann keypt garðinn
fyrir lítið verð nokkrum árum áður. Eptir ófarirnar í ófriðnum við Englendinga,
þá er vjer misstum herskipastólinn, og eptir .að Noregur var genginn undan, og
eptir margar aðrar hörmungar, var Danmörk eins og skipsflak, sem hrekst
fyrir straumi og stormi, þá voru harðar tíðir, og á þeim tíma var þessi herra-
garður seldur á söluþingi. I ófriðnum hafði Erank verið í vikingu og aflað sjer
of fjár, og gjörði hann nú sitt til að láta fjeð fá fæturna, með þvi að sóa því
út á alla vegu. (Jeg skal segja ykkur það, drengir mínir, að fljótt eyðist fijót-
fenginn auður). Einkum var Frank mesti hestamaður, og það hafa fáir haft
jafn marga góðhesta og jafn vel kynjaða á stalli sem hann, nema ef vera skyldi