Dýravinurinn - 01.01.1885, Side 21

15
•enskir aðalsmenn. Hann gaf stórfje fyrir hesta sína. Einn hest keypti hann
fyrir sextán þúsmid dali“.
Vjer hrukkum við, þegar vjer heyrðum nefnt þetta geypiverð á hesti.
„Já, en Mústafa var líka ljómandi skepna, fallegri hestur hefur eigi
verið til. Hann var apalgrár að lit. Eennilegur var liann, með háa, lipra fætur,
fagurskapað höfuð og liáls, silkimjúkt, sitt og þykkt fax, snör og fjörleg augu,
en sem þó gátu verið blíð sem barnsaugu. Jeg hef aldrei sjeð fallegii skepnu
á æíi minni, en hann var líka arabiskur af ágætis kyni. Reiðmeistarinn —
Frank hafði reiðmeistara! — átti fulltjí fangi með að halda við hann, þegar
hann var kominn af stað, og liestapiltarnir voru í vandræðum með hann. Einu
sinni misstu þeir hann út úr höndunum á sjer; hann þaut inn í skógiun og
náðist eigi fyrri en eptir þrjá daga, og þó var liver karlmaður á herragarðinum
að eltast við hann allan þennan tíma.
En Mústafa var þó þægur við einn mann og elskaði fremur öðrurn.
það var Klara, einka dóttir Franks. þá er lmn kom í dyrnar á hestliúsinu,
þekkti Mxistafá hana þegar í stað, leit til dyranna og hneggjaði að henni,
og þegar hún svo var komin að honum, og klappaði honum mjúklega,
hallaði liann höfðinu að henni, og horfði undur blíðlega á hana. — það
var fögur sjón að sjá þau bæði, þessa friðu ungu stúlku og þennan ljómandi
fallega liest!
þó var enn meiri unun að sjá þau úti í skógi. þá ljek hann undir
henni; hún hjelt lafiaust í taumana; og svo hafði hann lipurt fótatak, að hún
sat eins og á stól. þegar hún vildi fara sprett, þaut hann eins og elding, og
þegar hún vildi fara hægt, þá bar hann hana mjúklega og liljóðlega. Hún gat
haft hann alveg eins og hún vildi.
Jeg hitti þau opt í skóginum. þegar mjer detta í hug rjóðu kinnarnar
bakvið bláu blæjuna og Mústafa, sem jeg opt sá inn á milli laufgrænna trjáa,
þá firm jeg að lijartað fer eins að berjast í brjósti mjer, og það gjörði þá.
það vildi opt svo til, að við urðum samferða í skóginum; jeg veit eigi,
hvernig stóð á því, en það ervíst, að þá er hún fór skemmtireið urn skóginn, þá
hafði jeg ætíð eitthvað það erindi í skóginn, að jeg þurfti að söðla hest minn.
Jeg og Mústafa urðum góðir vinir, og sleikti liann jafnvel hönd mína, ef jeg
kom til hans.
Svo kom burtfarartími minn. Jeg hafði fengið styrk af almennings-
fje, til þess að stimda skógarffæði í útlöndum, og átti jeg að vera burtu í mörg
ár. þá er jeg kæmi aptur — já, þá hafði jeg fagrar vonir; en mjer var þó mikið
niðri fyrir seinasta kveldið, sem jeg var með þessari fallegu mey. Um sólsetur
komum við að rauða liliðinu yzt i skóginum, þar sem við vorum vön að skilja,
liún til að fara akraveginn heim til lierragarðsins, og jeg til að fara eptir ein-
stigi gegnum skóginn heim til skógreiðarmannsins.