Dýravinurinn - 01.01.1885, Qupperneq 22

i6
Jeg kvaddi hana og sagði, að þegar jeg kæmi aptur heim til Dan-
merkur, skyldi jeg engan fyr leita uppi en hana og Mústafa hennar.
„Já, guð veit, hvar við verðum þá í veröldinni — en gjörið þetta,
leitið okkur uppi“, sagði hún og stundi lítið eitt við, fannst mjer. Svo kippti
hún allt í einu í tauminn, og svo var Mústafa kominn eins og elding langt
í hurtu.
Jeg stóð kyr við rauða hliðið, og starði á eptir stúlkunni á gráa hest-
inum, þau færðust ávallt nær og nær kveldsólinni, sýndist mjer, þangað
til þau liðu inn í sólarljómann, og hurfu svo allt í einu bak við liæðina hjá
herragarðinum.
„þetta var í seinasta skipti, sem jeg sá hana“. þá þagnaði Hjörtur
gamli og sat lengi hugsandi, þangað til hann hjelt áfram sögunni.
„þegar jeg kom aptur frá útlöndum, þá fjekk jeg engin fagnaðartíðindi.
Skógreiðarmaðurinn gamli var kominn undir græna torfu; herragarðurinn var
kominn í annara hendur; hann hafði verið seldur á söluþingi í annað sinn, því
að Frank hafði farið á höfuðið, eins og við var að búast. Hann hafði áður gipt
dóttur sína, að sagt var, til þess að fá fje hjá tengdasyninum. En honum varð
eigi kápan úr því klæðinu. Tengdasonur lians haf'ði íyrst af honum það, sem
hann gat (þannig hafði hann tælt Mústafa út úr lionum, og hafði Frank tekið
sjer það nærri), en þá er Frank fór að minnast á hjálp og peningalán, vísaði
tengdasonur hans honum þegar á dyr, og svo liengdi Frank sig út úr örvinglan.
Og hann hafði líka fulla ástæðu til að vera örvinglaður: hann hafði
látið dóttur sína í höndur hins versta manns, sem ljet hana eiga illa æfi og Ijet
liana sæta sífelldum átölum fyrir það, að honiun hefði brugðist heimanmundurinn.
Maður hennar var tilfinningarlaus svíðingur og fúllyndur fantur. Enda var
hann eigi mörg árin að kvelja úr henni lífið“.
Endurminningin um örlög hennar fjekk svo mikið á karlinn, að hann
varð enn að hætta. Loksins hjelt hann áfram:
„Nokkrum árum eptir að jeg fjekk stöðu hjer, var jeg að ganga hjer í
grenndinni með byssuna á öxlinni, jeg var að hugsa um liitt og þetta, og vissi
svo eigi fyrri, en jeg var kominn í nánd við Rauðumylnu. Jeg hafði aldrei
verið | ar fyrri, því að jeg vildi eigi hafa minnstu mök við hfisráðandann, sem
þar var. það var mjög leiður dagur, kaldur og hráslagalegur dagur, eins og
stundum er í septembermánuði, jeg held, til þess að farfuglarnir fari að ílýta
sjer hjeðan, sem þeir hafa verið allt sumarið, og lifað góðu og yndislegu lífi,
meðan sólin sendi hlýja geisla, og smárinn hafði sætan ilm; verð jeg að játa, að
þessi dagur var eigi notalegur fyrir fuglana.
Kaldur, suddafullur stormur næddi urn hjeraðið, og var jeg mjög ó-
|iægilega á mig kominn, þá er jeg rakst þar fram á hest. Hann hengdi höfuðið
og gat varla staðið á fótunum, gömlum og hmlegum; í hvert sinn, sem stormur-
inn herti á sjer, kiknaði hann í hnjáliðunum og skalf eins og hrísla. Faxið,