Dýravinurinn - 01.01.1885, Síða 30

24
Frá æskuárum Theodors Parkers.
inn milili ágætismaðnr, Theodor Parker, var ameríkanskur maður.
Hann barðist mikið fyrir, að þrælunum í Bandaríkjunum væri
gefið frelsi, og eru miklar frásagnir um viðureign lrans við mót-
stöðumenn sína í því máli. Hann dó 1860 rjett f'yrir stríðið fyrir
frelsi þrælanna. þegar kann var á barnsaldri, bar fyrir kann at-
burð, sem aldrei leið honum úr minni, og sem bendir á, að vjer
höfum skyldur gagnvart lifandi skepnum, sem hafa tilfinningu.
Theodor Parker segir sjálfur frá þessum atburð á þessa leið:
„þegar jeg var dálítill drengúr á fimmta árinu, tók faðir minn einn
góðan veðurdag um vorið í höndina á mjer og fór með mig góðan spöl lieiman-
að, en svo sagði hann mjer, að fara lieim aptur einsamall. Á heimleiðinni kom
jeg að dálítilli tjörn, og sá jeg þá, að á tjarnarbakkanum var vitsprungin rhodora*).
þetta blóm var fremur sjaldgæft þar í sveitinni, og þvi sneri jeg auðvitað þang-
að, sem hún var. En þegar jeg var þangað kominn, varð mjer htið á litla fielck-
ótta skjaldböku, sem bakaði sig i sólinni rjett við vatiiið, þar sem blómið óx.
Ósjálfrátt reiddi jeg prikið mitt þegar til höggs, til að slá aumingja skjaldbök-
una; jeg hafði að vísu sjálfur aldrei drepið nokkra skepnu, jafnvel eigi liið
minnsta lcvikindi, en jeg liafði þó opt verið sjónarvottur að því, að börn ljeku
sjer að því að drepa fugla, íkorna og ýms smádýr, og kom í mig löngun
til þess, að fara eptir þessum ljótu dæmum. En allt í einu var eins og einliver
stöðvaði á mjer handlegginn, og jeg lieyrði eins og innri rödd í rnjer segja hátt
og skýrt: „þetta er synd“. Jeg varð hissa á þessari nýju hugsun, á þessu ó-
kunna innra afii, sem í móti vilja mínum stóð gegn gjörðum mínum; jeg stóð
í sömu sporum með prikið á lopti, þangað til skjaldbakan var komin í burt. Jeg
hafði nú ekki lengur hugann á fallega blóminu; jég flýtti.mjer heim og sagði
*) rliodora canadansin cr amorikönsk lyngplanta.