Dýravinurinn - 01.01.1885, Qupperneq 34

28
Channing og hreiðrið.
vo segir hinn naínfrægi spekingur og mannvinur í
Ameríku, W. Channing, sem ritað hefur bók um þræl-
dóm „On Slaveryu (Boston 1835), frá í minnisritum
sínum: „Guði sje lof, að jeg lief aldrei deytt neinn
fugl. Hvað lítill ormur sem væri, þá gæti jeg eigi
fengið af mjer að stíga ofan á hann, þó að hann væri
fyrir fótum mjer. Hann hefur sama rjett til þess að
njóta lífsins eins og jeg; skapaiánn hefur gefið honum
lífið eins og mjer.
Jeg man eptir atviki, sem kom fyrir mig í æsku,
og semhefur haft áhrif á hugsunarhátt minn í öllulífi
mínu. Einu sinni fann jeg hreiður á ekrum föður
míns, og voru f því fjórir örsmáir ungar. þeim voru eigi famar að vaxa fjaðrir,
og opnuðu þeir ginin, þá er jeg kom að þeim. Jeg lijelt, að þeir myndu vera
svangir, og gaf jeg þeim nokkra mola af tvíböku, sem jeg haf'i í vasa mínum.
Síðan gaf jeg þeim liið sama á liverjum degi. Jafnskjótt sem skólatímarnir voru
búnir, fór jeg til hreiðursins, og gat jeg setið þar lieila tíma í einu og skemmt
mjer við það, aö liorfa á smáu ungana. En nú voru þeir orðnir fiðraðir, ogvoru
rjett að segja orðnir fleygir.
En einn morgun, þegar jeg að vanda gekk til unganna, lágu þeir allir
drepnir í hreiðrinu, og liafði þoim verið hræðilega misþyrmt. Blóðsletturnar
voru allt í kring á grasinu. Fuglarnir, foreldrar unganna, sátu á trjágrein þar
nærri og tístu aumkvunarlega. þegar jeg sá þetta, fór jeg að gráta beisklega,
enda var jeg þá barn að aldri. Mjer fannst eins og foreldrarnir skoðuðu mig
orsök í ógæfu þeirra, og við það varð harmur minn enn' þá meiri. Jeg
liefði feginn viljað hugga þá og taka þátt í raunum þeirra. Aldrei mun jeg
gleyma, livað jeg þá fann til. þessu sorglega atviki, sem þá kom fyrir mig,
hef jeg aldrei gleymt, og meðan jeg lifi, mun jeg hafa andstyggð á hvers konar
grimmd, sem menn sína skynlausum skepnum“.