Dýravinurinn - 01.01.1885, Qupperneq 49

43
ina út úr brjósti sinu, fyllti bollann og setti liami bjá unganmn. Fáum augna-
blikum eptir dó apynjan með aumkvunarlegum ópum.
Yið j)essa sjón varð Pan-Tschin hrelldur, og hætti hann öllum veiðum
eptir þetta.
2. Hyggni og tryggð hjá hundi.
Sin-Chun ól upp liund heima hjá sjer, sem var honum mjög trúr og
tryggur. Dag einn sofnaði hann, þar sem var kafgras. Jarlinn i fylkinu var
þennan dag á dýraveiðum; hann kom að þessum stað, og þegar hann sá, hversu
grasið var mikið, þá skipaði hann að kveykja í því, af því að hann átti verra með
að veiða villudýrin í því. Hundur Sin-Chuns reif í föt hans og rykkti í hann
af alefli, en gat þó eigi vakið hann. |>á er hann sá, að allar tilraunir voru til
ónýtis, þá kastaði hann sjer út í læk, sem var þar rjett hjá, fór aptur til hús-
bónda sins, velti sjer allt í kringum hann eins og hann ætlaði sjer að bleyta
grasið, þar sem hann svaf. þetta gerði hundurinn livað eptir annað, enda gat
eldurinn eigi læst sig í grasið á þessum stað. Hundurinn fjekk mikil brunasár
og dó af þeim við hlið húsbónda síns.
þá er Sin-Chun loks vaknaði, sá hann þegar að hundurinn hafði lagt
lífið í sölurnar fyrir hann. Hann felldi tár af augum af þakklætistilfinningu, og
bar hundinn burt á herðum sjer; siðan sveipaði hann líndúk um liann og gróf
hann. Eptir skipun jarlsins var leiðið nefnt: „Leiði tiygga lmndsinsu.