Dýravinurinn - 01.01.1897, Síða 16

14
leitaðist við að koraa þeim á ról. Ekki dugði þá að skilja skrokka eftir í
bælunum, því Lappi yfirgaf ekki skrokkinn fyrri en búið var að taka hann
upp og hann að reyna til fulls, að nú gat kindin með engu móti hreyft sig.
Haustið og veturinn 1894 fann Lappi 32 kindur í íönn og 3 í gjám,
og i haust 60 í fönn og eina i gjá. En nú er sú breyting orðin á, að nú
gfiltir hann ævinlega, hvort sern kindin er dauð eða iifandi, og annað hitt,
að hann grefur ekki ætíð beint niður á hana, heldur lítið eitt til liliðar, eink-
um ef lönnin er i brekku og þá bregzt það aldrei, að hann bvrji holuna ofar
í fönninni en kindin er undir niðri.
Það er gaman, að sjá til Lappa, þegar húsbóndi hans er búinn að
taka reku í hönd sér; þá veit hann hvaö gera skal; hann fer leitandi og
þefandi, með fullri alvöru og ákefð; eða Iiitt, hvað vel liggur á honum, þeg-
ar hann finnur margt fé. Meðan liann er ólúinn, kann hann því með engu
móti vel, að vera aðgjörðarlaus, meðan rnenn moka niður, heldur rífur af
kappi 1 sömu holunni. En finni Lappi ekki, minnkar áhuginn bráðlega, og
þarf þá Jón að skipa honum að leita og herða á honum.
Lappi hefir opt gengið lúinn frá leitinni, svo þreyttur, að hann hefir
etið matinn sinn liggjandi að kveldi; en dagsverkið hefir iika verið þarft
og marga kindina, bæði unga og gamla, er hann búinn að leysa úr hungur-
prisund og frelsa frá langvinnum sultardauða.
Einhverju sinni vautaði Jón kindur tvær, sem hann var hræddur
um að væru fenntar; þeir lögðu af stað feðgar tveir og bar Jón byssu en
Sigurður reku. Ekki vildi Lappi leita fyrri en Jón íók við rekunni; hann
átti von á veiði, meðan byssan var á öxl húsbóndans. Nú er hann farinn
að leita fvrir Sigurð, síðan hann vandist með honum, en bezt verða not hans
þó svo, að Jón fylgi honum.
Fyrstu nóttina eftir fráfærurnar í vor töpuðust 5 ær sem Jón bóndj
átti; fór hann þá í leit með nágrönnura sínum frá Grimstöðum, þvf þá vant-
aði ær til fráfærna. Þegar þeir höfðu farið all-langan veg norður í afrétti
fundu þeir tvær lambær, tóku þær og heftu, þar sem heitir Réttartangi i
Gæsadal; áttu ærnar að bíða þangað til þeir kætnu að norðan aftur. I þeim
svifutn sáu þeir kindur, setn Lappi var sendur til, en annar hundur fór með
honum og þótti því vissara, tið einn þeirra félaga gætti að aðgerðum þeirra.
Jón og hinir héldu norður, nokkru austar. Það sá sá, sem eftir hundunurn
fór, að þeir hættu fljótiega og kom seppi lil harts, en Luppi stefndi austur
að Réttartungu. En þó Jón kallaði, kom Lappi ekki, enda er hann orðinn
heyrnardaufur. Svo leið og beið, en ekki korn Lappi, þótti Jóni undarlegt,
og sízt trúlegt, að rakkinn hefði svikið htmn og hlaupið heitn, hvað sem
hann teföi.
Eftir hér um bil sólarhrings burtveru komu þeir félagar aftur suð-