Dýravinurinn - 01.01.1897, Blaðsíða 33

25
Ö r n i n.
Æfintýri eptir Jonas Lie.
(Lauslega þýtt af Þorgils gjallanda).
^ engst., lengst frá, þar sem fjöllin blánuðu í fjarska og báru við loptið,
þar sem hnúkarnir, hamrarnir og tindarnir glóðu í undarlegum fjólulit, átti
örnin hreiðrið sitt í svimháu hengiflugi. Daldrögin, þar sem elfurnar drundu
og niðuðu og skógurinn skalf, þau þrengdust meir og meir upp við fjöllin og
urðu loks að þröngum, dimmum hamragiljum.
Þegar örnin veifaði stóru sterku, vængjunum í dagrenningunni, skygnd-
ist um og sveimaði í háloþtinu, hærra en augað eygði, þá gat ekki músin
dulizt niðri á enginu. Gáskamikli kiðlingurinn, sem hoppaði og dansaði og
ljek sjer að þeirri list, að halda jafnvægi á garðstaurnum, vissi ekki fvrri
til en hanli var kominn lengst upp i loptið; hafinn hátt yfir alla staura og
stillur. Hjerinn, sem sat og neri stýrurnar úr augunum, flennti skjáina yfir
jörðina þar niðri; kirkjuturnarnir í sjö sóknum hringsnerust fyrir sjónum
hans.
Stundum sveimaði örnin í hundrað mílna fjarlægð, yfir hengihömrum,
kolsvörtum gljúfrum og mosavöxnum sljettum.
I fjarska blánaði hver fjallraninn af öðrum, lengra og lengra vestur,
vestur að ólgandi íshafinu.
Fjallgarðarnir voru endimörk ríkjanna; þar höfðu ernirnir hver fram
af öðrum tekið einveldi og konungdóm að erfð, bæði hergrimmir konungar
og stórráðar drottningar, og vei hverjum þeim, er dirfðist að ræna í rikjum
þeirra.
Gamla örnin háði lika opt og einatt einvígi við frændur sína, víking-
ana sem ekki höfðu ríkjum að ráða.
Það var blóðugt einvígi í loptinu, fjaðrirnar fuku og fjellu, meir og
meir blóðdrifnar, allt þangað til annarhvor datt flakandi af sárum niður á
jörðina.
Landamærin voru hjer og hvar dimmrauð af blóði þeirra.
Svo einn morgun hvein loptið af vængjasúginum. Örnin kom úr
hundrað milna fjarlægð með nýborinn hreiukálf handa ungauum sinum.
En þar sem hún sveif niður að hreiðrinu sínu, tók hún allt í einu til
að berja hart og títt vængjunum, og öskrið hrynjandi tryllt bergmálaði úr
hverjum hamri.
4