Dýravinurinn - 01.01.1897, Síða 37

29
ekki lörabin sín, og lömbin ekki raæðurnar. Það getnr þó ekki verið af
minnisleysi. Það sýnir ljósast saga sú, sem jeg ætla að segja og er þannig:
Vorið 1892 var hjer húskona, að nafni Björg Andrjesdóttir, er missti
um sauðburðinn á frá veturgömlu lambi. Tvilemb ær, sem jeg átti, og fæddi
ekki, eða mjólkaði ekki nægilega handa báðum lömbunum, var höfð nálægt
túninu, og lömbunum geíið á málum. Lamb Bjargar var látið tii tvilembunn-
ar og fylgdi það henni, sem hennar eigin lömb, en Björg gaf því mjólk,
brauð og smjör. Eptir fráfærur voru öll lötnbin rekin á fjall og voru þar
til leita.
Að liðnura fyrstu rjettura gekk Björg hjer til næsta bæjar; á leiðinní
raætti hún stúlku, sem rak kindahóp. Þegar þær hötðu skipzt á nokkrum
orðum, kom lamb úr hópnum til Bjargar og flaðraði upp utn hana eins og
vinalegur hundur. Fyrst vissi Björg ekki hvaðan á sig stóð veðrið, að lamb-
ið skyldi láta svona, en henni kom brátt til hugar móðurlausa Lambið sitt, og
þekkti það þá strax. Hætti Björg þá við ferðina, en fór Lieim aptur til að
gjöra lambinu sinu eitthvað gott. Jeg var þá, með öðrum fleirutu sjónarvott-
ur að þvi hvernig lambið ljet við Björgu. Það elti hana hvert spor og hljóp
upp um hana, stóð á apturfótunum, en teygði framfæturnar upp á brjóst á
B]örgu, dinglaði rófunni og jartnaði. Þess þarf naumast að geta, að lambið
drakk mjólk og át þá brauð með beztu lyst. Um veturinn fjekk það líka
einatt brauð og annað hjá Björgu og fleirum. Um vorið var gemlingur þessi,
sem nefndur var »Snikja«, rekinn á fjall með öðru geldfje. Þegar «Snílija«
kom af fjalli um haustið var Björg ekki heima, enda gaf kindin sig ekki að
fólki, en var samt spök. Næst þegar fjeð var rekið heim, eptir að Björg var
komin, kallaði hún til fjármannsins hjer heiman frá bænum: »er kindin
mín þarna?«; tók sú hvíthyrnda sig þá strax út úr fjenu og hljóp hjer heim
að bæ til Bjargar og ljet sömu látum og áður.
Sníkja er lifandi enn og hefir gengið 3 sumur með dilk, og alltaf helzt
sami vinskapur á milli Bjargar og hennar.
Jeg geng að því vísu, að sumum kann að virðast þetta ótrúlegt með
lambið, en þar við legg jeg drengskap rainn, að hjer eiga sjer engar ýkj-
ur stað. Kjörseyri 24. febr. 1897.
Finnur Jónsson.