Dýravinurinn - 01.01.1897, Side 46

36
heiöi til þess að klekja þar út eggjunum og ala upp unga mina. Það fór
allt vel, þó að fúlviðri væri og leiðinlegt, svo jeg tjekk mig aldrei til að
»vella« það sumar, en þegar við spóar fórum að æfa ungana okkar á ílugi
niðri í dölunum og halda haustþing urn heimferð okkar, hve nær og hverja
leið við ættum að fara hjeðan, þá voru allir ungarnir mínir skotnir og kon-
an líka; jeg mátti því halda heirn til suðurlanda einmana og dapur i huga.
Jeg veit þó ekki til að jeg eða nokkur af minni ætt hafi nokkurn tíma gjört
nokkrum manni nokkurt mein. Jeg vil því af þessum ástæðum koma fram
með þá tillögu, að við farfuglar allir, smáir og stórir, förum alfarnir f haust,
og komum aldrei optar til þessa lands.
»Ekki vil jeg vera með í því ráðlagi«, sagði önnur lóa, »jeg ætla
mjer að koma til landsins aptur, meðan jeg lifi; mönnunum leiðist svo mikið
á sumrin, ef við hættum að kvaka og syngja fyrir þá. Að sönnu hefi jeg
orðið fyrir sama áfalli og nú var getið um, að ungar minir allir og steggur-
inn voru drepnir frá mjer eitt haustið, og eitt sumarið voru eggin tekin frá
mjer. Jeg vil játa það, að jeg er svo einföld, að jeg hefi ekkert skilið í því,
hvernig á því stendur, að mennirnir vilja gjöra mjer illt; jeg hefi alla æfi
mína viljað skemmta þeim og vil halda áfram með að syngja fyrir þá. En
jeg vil leggja það til, að við allir, sem á þessum fundi erum, semjum ávarp
til mannanna og biðjura þá að láta eignir okkar og líf í friði, móti því að
við lofum þvi að skemmta þeim, syngja fyrir þá og gjöra þeim aldrei skaða;
mjer virðist þessi samningur vera svo sanngjarn, að jeg get ekki skilið, að
mennirnir sjeu svo harðbrjósta, að ganga ekki að honum með fúsu geði«.
»Já, þetta skulum við gjöra« ómaði gegnum allan fuglahópiun, og
fjöldinn ætlaði að byrja að syngja.
»Krunk, krunk, kra !« heyrðist þá frá háum steini; þar sat krummi
og hafði hlustað á allar umræðurnar, en hann var allra þeirra vitrastur og
segir með hárri og grimmúðlegri raust: »Mikil flón og fábjánar eruð þið allir
saman. Þið haldið að mennirnir, grimmustu skepnur í heimi, verði nokkurn
tíma svo mannúðlegir, að láta líf og eignir okkar fuglanna í friði. Jeg er
hjer árið um kring, og þekki mennina miklu betur en þið, af stöðugri sam-
búð við þá á veturna; jeg er nú búinn að læra af þeim slægð, hrekki og
harðúð. Ættfeður mínir hafa sagt mjer, að reynslan væri búin að sýna þeim
og sanna lið fram af lið, að við þyrftum að vera varir um okkur, og vera
slægir og snarir að skjótast til að ná okkur 1 bita, þegar við værum svangir,
og ef okkur langaði í augu, sem allra mata væri bezt, mundi ekki nein nauð-
syn á fyrir okkur, að skepnan hefði dánarvottorð á sjer. Vertu var um þig,
bústu við illu einu og vertu ekki soltinn, ef þú getur, er ætíð viðkvæðið hjá
okkur krummunum, þegar við hittumst. En reynsla min er það, að þó að
allsriægtir sjeu 1 bæjunum, en við krummar kúrum úti hungraðir í grimmdar-