Heimilisblaðið - 01.07.1945, Blaðsíða 5

heimilisblaðið
125
Jnanna og blóð er þykkara en vatn. Hefur
verið nokkurt skáld í ætt þinni til þessa?“
8Pyr ég.
«Nei“, segir Ivantrowitz. „Hefurðu nokk-
llrri tíma lieyrt um slíkt fyrirbæri í minni
®tt? Enginn gjaldþrot. Engin skáld“.
U>n kvöldið þegar ég kom lieim og fann
Uzy sitjandi á legubekk bjá dóttur minni
lesandi fyrir hana ljóð af blaði, varð ég mjög
feiður og sagði við liann, .að liann ætti ekk-
ert með að angra föður sinn og móður sína
°S gera ætt sinni skömm og slæpast og yrkja
^jéð, og að ég væri bezti vinur fjölskyld-
Urrnar og mundi ekki liafa sagt orð, en hann
ætti ekkert með að sitja lijá lienni Margréti
tninni á legubekk og lesa fyrir hana Ijóð.
Ug ég lét hann bafa það, eins og það kom
fyrir. Fyrst skyldi bann gera sig að manni,
°g svo skyldi hann tala við dóttur mína. Þá
reiðist Izzy, og Margrét mín talar til mín
óðruvísi en nokkru sinni áður, — segir, að
',ln sé í Bandaríkjunum en ekki Russlandi.
a segi ég við Margréti mína, að það gegni
aJJt öðru máli með konur; ef hún vildi lesa
J°3 eða gera eittlivað annað heiðarlegt, sem
laila lysti, þá væri ekkert við því að segja,
en fyrir 8on kaupsýslumanns væri það nið-
Urlteging. Svo skyldi hann aldrei framar
korua í bús okkar.
Ug þóttist þekkja Margréti mína það vel,
a hún mundi ekki kæra sig um að hilta
'auu, þegar liún vissi, að föður hennar var
Pað á móti skapi, að bún gerði það. Og allt
'ajri í stakasta lagi. En við erum í Ameríku.
°uur eru jafnvel óháðar fjölskyldum sín-
Ulu’ sem ala önn fyrir þeim. Auðvitað er
ki nema allt gott um atvinnufrelsi kvenna
a segja. En það kom snurða á þráðinn, eins
?^ þér munuð lieyra síðar; það var nærri
úið að gera útaf við mig, og þar af leið-
audi verð ég að takast á bendur þessa hress-
tUgarferð til gamla landsins.
En þér hefðuð átt að sjá Kantrowitz þá.
j auu örvænti meir á einni viku 'en faðir
ans hafði gert á allri ævinni. Og var þó
a lr hans stjórnmálamaður með alla lieims-
JU® Eyrði á herðum. Hann örvænti meir um
amtíð þessa drengs en afkomu verzlnnar
81nnar. Hann sat oft í skrifstofu minni og
Bret eins og barn. Drengurinn lians var af-
eitur! Sonur hans versnaði með hverju
ar-
inu. Og hann var þegar orðinn tuttugu og
eins árs, kunni ekki sk.il á nokkrum sköp-
uðum hlut og var aldrei ánægður, nema
þegar ljóð eftir liann komst á prent í ein-
liverju tímaritinu.
Margrét var vön að lesa það fyrir mig,
þegar það birtist, og þegar hún las það, lét
það prýðilega í eyrum, en það var ævin-
lega um blóm og fljót og þess vegna sagði
ég við hana einn daginn:
„Sjáðu nú til. í fiinin ár hefur hann ort
ljóð; sýndu mér hvað liggur eftir hann. Það
getur verið, að það séu fáeinar tímaritssíður.
Eru það nægileg fimm ára afköst eftir karl-
mann? Enginn hefur neitt á móti því, að
karlmaður yrki ljóð . . i . en aðeins að loknu
dagsverki, þegar hann liefur tómstund. Eng-
inn gæti ort ljóð átta stundir á dag, og
jafnvel sósíalistarnir segja, að maður eigi
að vinna átta stundir á dag“.
Svo andvarpar hún og Iiorfir á mig, eins
og hún vilji segja: „Þú veizt ekkert“. Og
eftir þetta hættir hún að sýna mér ljóð lians,
og ég hætti að tala um hann. Og Kanlro-
witz er alveg úrvinda yfir því, að þvíííkt
ólán skuli liafa hent heimili lians; að ann-
ar sonur hans skuli ekki vilja sinna neinu
alvarlegu starfi. Og þetta tekur mjög á taug-
ar mínar. Ofan á allar áhyggjur kaupsýslu-
mannsins þurfti svo þettá að bætast í Ame-
ríku. Skáldskapur!
Og síðan kemur Kantrowitz dag nokkurn
í skrifstofuna mína, og ég sá í nokkurri fjar-
lægð á látbragði lians, að liann var mjóg
glaður. Nei. Og svo hugkvæmist mér, hvað
fyrir hann muni hafa komið! Ég er á ráð-
stefnu með sölumanni mínum, en ég stöðva
samræðurnar, kalla liann afsíðis og segi:
„Hvað er það, Kantrowitz? Segðu það fljótt,
ég er alveg að springa“.
En hann var í svo mikilli geðshræringu,
að hann mátti varla mæla, og loks segir
hann:
„Þú hafðir rétt fyrir þér, Levine. Þú liafð-
ir rétt fyrir þér. Izzy minn hefur bætt ráð
sitt. Blóð er þykkara en vatn. Hann byrjaði
í morgun að starfa hjá A. B. G. silkifirm-
anu. Ilann fer í söluferðalag innan viku! Þe6si
drengur hefur bjargað lífi mínu“. Og Kantro-
witz grætur eins og barn.
Það gladdi mig mjög. Ég gat ekki lýst því,