Heimilisblaðið - 01.07.1945, Qupperneq 26

146
Hurðin féll að stöfuin á eftir henni. Hann heyrði
hratt fótatak fjarlægjast. Eftir hálfa mínútu mundi
hann liafa kallað á liana aftur, en nú var það of seint.
VIII. KAFLI.
Alan sat þegjandi hálfa klukkustund og tottaði vind-
ilinn. Þetta var eitthvað svo argvítugt viðureignar. Mary
Standish hafði verið eins og hermaður, þegar hún kom,
og einnig farið eins og liermaður. En þegar hún sneri
sér við í dyrunum og brosti, hafði hann séð einhverju
bregða fyrir í tárvotu andliti hennar, einhverju, sem
vitnaði um kvöl, hugarstríð og eilífa glötun. En þó
var þar engin örvilnun. Hann fann til blygðunar, þar
sem hann sat og reykti. Hann fann, að hann hafði ekki
sýnt henni fullkomið traust.
Hann þekkti ekki konur og skildi ekki sálarlíf þeirra.
En þar sem liann var fæddur og alinn upp í skauti
frjálsrar og óhlíðrar náttúru, var honum jafneiginlegt
að dást að hugrekki og anda. Og liann fann nú, er hann
hugsaði um það eftir á, að stúlkan liafði sýnt óvenju-
legt hugrekki í framkomu sinni. Og því meir sem hann
hugsaði um þetta, því sakbitnari varð hann vegna þeirra
viðtakna, sem liann hafði veitt lienni.
En þó fannst honum á liinn bóginn, að þetta væri
óhugsandi. Ung stúlka gæti ekki horfzt í augu við dauð-
ann með slíku rólyndi. Henni gat ekki hafa verið þetta
fullkomin alvara. Og sú liugmynd, að stúlka með skap-
lyndi Mary Standish færi að fremja sjálfsmorð, virt-
ist með öllu fráleit.
En þótt hann velti þessu fyrir sér fram og aftur, gat
hann ekki komizt að neinni niðurstöðu um það, hvort
hún hefði sagt satt eða logið. Hann reyndi að hrista
af sér þessi heilabrot og lilæja að efagimi sinni og
kveikti sér í nýjum vindli. Síðan fór hann að ganga
fram og aftur um klefagólfið eins og stórt dýr í litlu
búri, og að lokum stanzaði hann við gluggann og teygði
höfuðið út, starði á stjörnurnar og teygaði að sér svalt
næturloftið.
Hann varð nú rólegri og tók að jafna sig á þessu.
Ef hann hefði verið heldur haröorður við Mary, gæti
hann bætt fyrir það á morgun. Hún mundi áreiÖanlega
ekki gera alvöru úr liótun sinni, og á morgun gætu
þau hlegið að ævintýri sínu frá því um kvöldið. — Mér
kemur þetta allt sarnan annars ekkert við, sagði hann
við sjálfan sig. Hann sogaði reykinn að sér og brosti.
HEIMILISBLAÐIÐ
rcynt um hríð. En þar kom, að hið
ótrúlega skeði. Fyrir tæpum fjórum ér-
um síðan, eða 31. okt. 1941, var hand-
tekinn ungur, Ijóshærður maður, sem
kvaðst heita Robert Pitts, í grennd við
Austin í Texasfylki í Bandaríkjununi-
MaSur þessi reyndist vera fingrafara■
laus, og er hann eini maðurinn í ver-
öldinni, sem vitað er til, að svo sé ástatt
um.
Ekki vildi maður þessi gera lögregh
unni neina frekari grein fyrir sér, ne
hverju það sætti, að hann væri fingra-
faralaus. En fyrir ötula framgöngu lög-
rcglunnar tókst þó að grafa það upPf
að maður þessi hefði á undanfornuni
árunt gengið undir mörgum nÖfnum og
framið og verið viðriðinn fjölda glæPa
víðsvegar um Bandaríkin. Játaði Pit'9
þetta, allt, þegar gögnin voru lögð a
borðið'. Hins vegar reyndist hann með
öllu ófáanlegur til að skýra frá því, með
Iivaða hætti hann hefði losað sig v‘ð
fingraförin. Varð lögreglan því að farfl
á stúfana á ný til að grafast fyrir um
það. Leið' ekki á löngu, unz sú slóð varð
rakin til læknis nokkurs að nafni Brand-
enburgs, er húsettur var i New Yersey*
fylki. Sannaðist hrátt á liann, að liann
hefð'i losað Pitts við' fingraförin, og var
hann dæmdur í þriggja ára fangelsi fyr'
ir viðvikið'.
Aðgerðin á Pitts var framkvæmd sem
hér segir: Allt hold á fingurgómum
vinstri handar var skorið frá inn að
heini, og höndin fest með plástrum við
hægri hlið lians. Var hún látin vera
þar lireyfingarlaus í þrjár vikur méðan
fingurnir greru við' síðuna. Siðan vorn
fingurnir skornir frá, og loddi þá við
þá nokkur holdflyksa, sem myndaði
hina nýju fingurgóma. Síðan var saroa
aðferð höfð við fingur hægri handar-
Fimm ör voru á hvorri síðu Pitts, Þ°r
sem fingurnir höfðu gróið fastir. •—
Sennilega vcrður þess langt að bíða, flð
þessi leikur verði endurtekinn.
Olíulei'Sslur undir Ermarsundi■
Nýskeð hefur verið gert uppskátt um
mikið tæknilegt afrek, sem verkfræðing'
ar í þjónustu brezka hersins leystu »(
hendi á styrjaldarárunum. Verkfræðing'
um þessum var falið af herstjórninni
að leggja olíuleiðslur neðansjávar miH’