Heimilisblaðið - 01.07.1945, Síða 27

HEIMILISBLAÐIÐ
147
Bann fann til sterkrar löngunar til að afmá Rossland
Ur kuga sínum, en hugsunin um liann sótti sífellt á
l'ann, og orð Mary Standish hljómuðu stöðugt fyrir
eyrum hans: — Ef ég segði yður allt, munduð þér hata
mig.
I þessum liugsunum var liann nokkra stund, en síð-
an slökkti liann ljósið og smeygði sér undir teppið.
^á fór liann að hugsa heim. Það voru geðfelldari liugs-
anir. Hann áætlaði — sjálfsagt í tíunda sinn — live
langt yrði þangað til tindar Endicott-fjallanna byðu
l'ann velkominn heim aftur. ICarl Lemon mundi liitta
^ann í Unalaska, og síðan mundu þeir verða samferða
Nome. Síðan mundi hann dvelja vikutíma eða svo
1 Peninsula, fara svo til Kobuk, þaðan til Koyukuk,
°8 þá væri hann kominn á nyrztu slóðir menningar-
lnnar. Þaðan var stutt lieim til lians. Og svo mundi
Stantpade Smitli koma til hans. Eftir hinn langa vet-
Ur’ 8em heimþráin liafði gert nær óbærilegan, var nú
8°tt að sofna og vita, að maður var á heimleið. En þó
'ar sem eitthvert óljóst og illt lnigboð gerði lionunt
°r°tt í kvöld. Draumar hans voru ógeðfelldir. Ross-
|and kom þar í stað Stampade gamla og Koek var bú-
111 að breyta sér í gervi Mary Standish. En livað það
Var ^íkt Keok. Hún var alltaf með einhver skrípalæti.
^n um morguninn, þegar hann vaknaði, leið hon-
Uln ketur. Sólin var komin upp og geislar liennar léku
U,n klefavegginn, og inn um gluggann harst ferskt sjáv-
‘'floftið. Austurströnd Alaska var nú eins og blá rönd
11,1 við sjóndeildarliringinn. Nome brunaði áfram með
*um hraða, og átök vélanna voru eins og þungur
tjartsláttur. Nú var stefnt til Cordova. Það var nokk-
Ur leið, og hann var argur yfir því að þurfa að
tínia í að fara þennan krók. En um leið og liann
°r að hugsa um Cordova, datt honum Marv Standish
1 llug.
klann klæddi sig og rakaði og gekk ofan í borðsal-
11111 111 morgunverðar, og á leiðinni var hann stöðugt
liugga um hana. Hann kveið lnilfvegis fyrir því að
Utta kana við horðið. En Mary Standisli forðaði hon-
UUl ^ra öllu samvizkubiti vegna framkomu sinnar kvöld-
1 áður. Hún sat við borðið róleg og glaðleg á svip-
jUl1' Ivinnar hennar voru rjóðar og minntu á sumar-
01n hinna víðu sléttna. Honum virtist meira að segja
,ngu hennar vera hjartari og fegurri, en hann liafði
aður séð þau.
Hún kinkaði kolli til lians og brosti, og hélt síðan
ram samtalinu, sem hún hafði liafið við konuna, er
Englands og Frakklands. Oft hafði sú
framkvæmd komið til tals áður, en ávallt
talið ógerningur að framkvæma hana.
Verkfræðingunum tókst liins vegar að
leysu [)essa þraut, og fengu herir banda-
manna á meginlandinu eftir það mest-
alla þá olíu, er þeir þörfnuðust, gegnum
þessar leiðslur. Framkvætnd þessari hef-
ur af skiljanlegum ástæðum verið liald-
ið leyndri þar til nú fyrir skömmtt, að
frú henni var skýrt í neðri niálstofu
brezka þingsins.
í leiðslunum, sem liggja undir sundið,
eru um tuttugu pípur, og ná þær allt
til Entmerich austan Rínar. Að jafnaði
ltafa verið fluttar 4—5 millj. lítra af
olíu eftir leiðslunum daglega.
Á styrjaldarárunum lögðu brezkir
verkfræðingar einnig olíuleiðslur milli
ýmissa staða í BretVmdi, til þess að
spara flutninga. Flestir stærstu flugvell-
ir á Suður-Englandi fengu t. d. alla olíu
með þeitn liætti. I>er leiðsliu lágu frá
Liverpool og vortt orðnar um 1000 km.
að lengd.
Skrítlur
Gömul kona var vön að fara í kirkju
á hverjum sunnudegi Áður en liún fór
að lteiman, selti hún alltaf upp pott og
lét ofau í hann fleskbita, til þess að
hann yrði soðinn, þegar hún kæmi heim.
Síðan labbaði hún af stað til kirkjunnar
með sálmabókina sína vafða innan í
hvítan klút. Einu sinni varð hún seint
fyrir, fór í flaustri að hcimati og flýtti
sér að komast í sæti sitt, sent var undir
prédikunarstólnum. En þegar ltún vafði
sundttr livíta klútnum og leit innan í
hann, sagði hún svo hátt að það heyrð-
ist mti alla kirkjttna: „Drottinn minn
dýri! Nú hef ég látið sálmabókina i
pottinn, en tekið fleskið með mér til
kirkjunnar!“
FerSamaSur (á veitingaliúsi): „Afskap-
lega er laxinn dýr hjá ykkur“.
Matsalinn: „Já, en sjáið þér ekki, hvað
hann er fallega rauður?“
Ferðamaðurinn: „Já, hann roðnar af
blygðun yfir því, hvað hann er seldur
dýrt! “