Heimilisblaðið - 01.09.1958, Qupperneq 17

Ást ljónynjunnar
Ovenjuleg smásaga
eftir C. T. Stoneham.
Gaynor hafði villidýraveiðar að atvmnu.
Hann hafði farið í veiðiferðir til Burma,
Malakka og Brasilíu, en Afríka var uppá-
haldsveiðistaður hans. Þar sagði hann að
dýrin gengju sjálf í gildruna.
Hann hafði áhuga á starfinu. Hann bar
ást til dýranna, þ. e. a. s. þegar hann hafði
Veitt þau. En hann kærði sig ekki hót um
^ýr, sem fóru frjáls ferða sinna.
„Þau eru grimm hvort við annað, eins
°g glæpamenn,11 sagði hann. ,,Það er fyrst,
tegar frelsi þeirra hefur verið skert, að þau
sÝna hvert öðru vinahót.“ En sannfæring
Eans um grimmdareðli dýranna varð fyrir
áfalli í veiðiför vestur af Llodaigas í Aust-
nr-Afríku. Gaynor hafði tjaldað á einum
staðnum, þar sem vatn var að hafa.
Þar voru þrjár stórar tjarnir í þurrum
árfarvegi. Mennirnir ætluðu sjálfum sér
stærstu tjörnina, en hinar létu þeir dýrun-
^ni eftir. Um nóttina heyrði Gaynor frá
tjaldi sínu til dýranna, sem voru um það
bil hundrað metra í burtu. Hann heyiði
gjammið í sebradýrunum, blásturinn í nas-
hyrningunum — og einstöku sinnum gaulið
1 fílnum.
En ljónsöskur heyrði hann ekki. Það
Serði honum gramt í geði, þar sem hann
átti vissan kaupanda að ljóni með dökkt
tax, og hann var einmitt kominn í þetta
Eérað til þess að stunda ljónaveiðar.
Hann hafði orðið var við gömul spor og
Aokkrar kjúkur í námunda við vatnsbólin.
Hann var öruggur um að ljón væru í ná-
báinn að hella úr þremur flöskum. Það
Verður þá ekki fyrr.“
Kérim hlustaði og friður færðist yfir
Eann að nýju.
Gg veslings Messaouda varð að horfa
UÞP á það í Paradísarspegli sínum, hversu
áennar heitt elskaði Kérim leitaði sér jaið-
Peskrar gleði við hin fögru brjóst ambáttar
Eennar.
grenninu, og hann var viss um að þau
mundu fyrr eða síðar heimsækja hann.
Á daginn kannaði hann umhverfið og
athugaði, hvort um önnur vatnsból væn
að ræða. En það var sama í hvaða átt hann
gekk, allsstaðar var eyðimörk. Hann varð
því brátt ekki í neinum vafa um, að í næsta
nágrenni væri ekki um önnur vatnsból að
ræða en tjarnirnar hjá tjaldi hans.
En úr því að hér voru sebradýr, hvers-
vegna voru þá ekki líka ljón? Gaynor áleit
samt, að þau væru ekki langt í burtu. Og
þegar þau kæmu að vatnsbólunum, mundi
hann heyra voldugt öskur þeirra, á meðan
þau slökktu þorsta sínum. Hann gat ver-
ið rólegur þangað til. Hann hafði þegar veitt
talsvert af öpum og maurbjörnum, og dýr
þessi þrifust vel í búrunum. Hann hafði
þegar haft nokkuð upp úr ferðinni og ut-
litið var gott.
Kvöld nokkurt, þegar tunglið var komið
upp, heyrðist hátt öskur niður við fjar
lægustu tjörnina. Ljónsöskur! Gaynor
tæmdi kaffikrúsina sína ánægður, náði í
riffil og fór út til að athuga málið. Það
var fullt tungl. Bráðum yrði bjart. En
Gaynor sýndi ekki á sér neitt hik. Hann
ætlaði að njósna um ljónin hjá vatnsból-
inu. Hann gat læðst yfir auða sléttuna, án
þess að óttast að hans yrði vart. Hann
mundi komast niður að tjörninni, og í hæð-
arbrún skammt frá var ákjósanlegur felu-
staður. Hann varð aðeins að gæta þess,
að vindurinn væri alltaf á móti honum.
Svo varð hann að fara mjög hljóðlega.
Honum lék forvitni á að vita, hvort nokk-
urt þessara ljóna væri þess virði, að það
væri veitt. Eitt þeirra öskraði annað slag-
ið, og annað svaraði á móti.
Gaynor hafði aldrei heyrt annað eins ösk-
ur. Hér hlaut að vera um karlljón að ræða,
sem reyndi að koma sér í mjúkinn hjá
kvenljóni, sem ekkert kærði sig um ástar-
hótin. Það hlaut að vera eina skýringin
á þessu hamstola öskri..
Uppi á hæðinni óx tré. Það hentaði hon-
um vel að geta klifrað þangað upp, ef hann
þyrfti að flýja undan vitstola ljóni.
Þegar hann var kominn upp, faldi hann
sig bak við trjástofninn og teygði sig eins
langt og hann þorði niður fyrir hæðina
Frh. á bls. 204.
HEIMILISBLAÐIÐ — 193