Heimilisblaðið - 01.07.1959, Síða 12

hún var niður komin. Ég var orðin hálf
vonlaus.
En ég gafst ekki upp. Ég hélt til Frakk-
lands. 1 vasabók Martinu hafði verið eitt
heimilisfang í París. Ég fékk mér hótelher-
bergi og leitaði uppi Rue de Varenne.
Loks varð mér ágengt.
Dr. Dupois, tannlæknir, og kona hans
sögðu mér, að Martina hefði tekið sér íbúð
í Rue Dunois. Þau hafa sennilega talið mig
mjög ókurteisan mann, því að ég kvaddi ekki
einu sinni, þegar ég fór — svo mikill var
asinn á mér. Eftir alllanga leit fann ég húsið
við Rue Dunois. Mér fannst hjartsláttur
minn hljóta að heyrast í marga metra fjar-
lægð, þegar ég hringdi dyrabjöllunni. Ung
frönsk stúlka, sennilega vinkona Martinu,
lauk upp fyrir mér dyrunum og vísaði mér
til stofu. Síðan hvarf hún inn í hliðarher-
bergi. Með erfiðismunum kveikti ég mér í
sígarettu. Ég hafði náð markinu, náð mark-
inu . .. Ég þorði varla að trúa því.
Ég heyrði þrusk — og þaut á fætur. En
það var ekki Martina, heldur ekki stúlkan,
sem hafði vísað mér inn. Það var eldri mað-
ur í dökkum frakka. Undir handleggnum
hélt hann á leðurtösku, svipaðri þeirri, sem
margir læknar nota. Þegar hann sá hve ég
hrökk við, gekk hann rakleitt til mín.
„Dr. Michaud!" kynnti hann sig og hneigði
sig lítillega. „Eruð þér náinn kunningi ung-
frúar Coeren?“ spurði hann.
Hræðileg angist greip mig. „Ég . . . ég .. .“
stamaði ég — ,,ég — Martina er heitmey
mín!“
„Setjizt þér,“ sagði læknirinn og benti
mér á hægindastól. Svo tók harm upp gler-
augu og virti mig fyrir sér. Svipur hans var
einlægur.
„Við skulum talast við í hreinskilni,"
sagði hann. „Ungfrú Coeren . . . mun — ekki
lifa miklu lengur.“
„Það er ekki satt, það er ekki satt .. .“
stamaði ég.
„Þér skuluð taka þessu með karlmennsku,
herra minn,“ sagði hann og lagði hönd sína
á öxl mér.
Ég hlóp á fætur, fram hjá Dr. Michaud
— og inn í hliðarherbergið. Þar lá Martina
á legubekk. Andlit hennar var fölt og tekið.
„Martina!"
144
I gleðivímu kyssti ég hana ákaflega
hárið, vangana, hendumar. Loksins, loksú13
hafði ég fundið hana.
Martina strauk mér um hvirfilinn. Hu0
brosti dapurlega, hún þjáðist. Tárin kotnu
fram í augun á mér. — Ég sagði henni, a;
við yrðum að komast til Frankfurt þegaf 1
stað. Ég vildi flytja hana heim, þar mun&
hún ná aftur heilsu sinni. Og þegar hún yH*1
orðin heilbrigð mvmdum við giftast . ..
Hún hristi höfuðið hægt og veikluleg3'
„Það er ekki hægt,“ sagði hún og brosti e»a
dauflega. „Ég heyrði hvað læknirinn sagð1,
Ég dey. En ég óttast ekki dauðann."
Ég hélt fast um hana: „Þú mátt ekki tal®
svona, Martina," hrópaði ég í örvæntingu;
En þá gerðist það, sem ég mun aldrel
gleyma meðan ég lifi. — Fölu, þunnu vaí'
irnar hennar bærðust: ,,Ég er ekki Martiö3
— Þér talið við Felicitas Coeren . . .“
Hún bylti sér hægt, lagðist á hliðina
fór að fletta klæðum af bakinu. Á marmai-3'
hvítu hörundi hennar var enginn fæðingar
blettur.
Unga franska stúlkan kom nú inn.
hvísluðust á. Síðan sagði Felicitas: „LáR"
herrana koma hingað inn.“ Tveir dökk
klæddir karlmenn gengu inn. Þeir heilsuð11
kurteislega, drógu upp úr vösum sínum elU
kennismerki.
Leynilögreglan!
Áður en þeir gætu borið upp erindið sag^1
Felicitas: „Ég veit til hvers þið eruð komnir'
Já, ég er Felicitas, ekki Martina Coeren. P1
getið flutt mig í burt — en þið handtak1
deyjandi konu.“
Hún starði út í loftið — og spurði síða11
„Hvemig hafið þið fundið mig?“
Mér hafði ekki gefizt timi til þess að spyr^
um afdrif Martinu, en ég fékk nú að he^
sögu hennar. Lögreglunni sagðist svo frá,
Martina hefði í fangelsinu gert sjálfsmorð6
tilraim. örvæntingin var að yfirbuga ha11^
Við nákvæma læknisrannsókn, sem ger
var, eftir að henni hafði verið bjargað, k°líl
í ljós, að fanginn var ekki með krabbatf1®1^
en vitað var, að Felicitas þjáðist af Þelflj
sjúkdómi. Martina vildi samt ekki láta ^
hið rétta heiti sitt. Hún ætlaði að reyna *
bjarga sjúkri systur sinni frá fangelsinu el
HEIMILISBLA515