Heimilisblaðið - 01.07.1959, Síða 25

Una. Það var mikið rusl í skúffunum. Hún
yann fljótt og vel og hún hafði gaman að
essu. Það var komið hádegi áður en skúff-
nmar voru komnar í lag.
»% fas hádegisverðinn minn á bakka
uagað inn,“ sagði Jón Hayward. „Jói mun
raniJeiÓa yðar inni í borðstofunni."
hn opnaði munninn, en hugsaði sig svo
jT' ^ ^nn f*ri °i geyst, gæti það haft öfug
nt a hann, og hann mjmdi sennilega verða
enni reiður og segja að hún þyrfti ekki að
0n>a aftur. Hann hafði setið allan morg-
Uninn án þess að hreyfa sig, og á meðan
un vann fann hún, að augu hans hvíldu á
nenni.
Jói framreiddi hádegisverð hennar eins og
Un v»ri í veizlu.
»Segið mér eitt, Jói,“ sagði hún, „borðar
r- Hayward sama mat? Hann myndi hafa
g°tt af því.“
Jói hristi höfuðið, alvarlegur í bragði.
” r. Hayward borðar ekkert. Kex. Mjólk.
bess háttar.“
Hann hristi höfuðið aftur.
s *!n ^ugsaði sig um augnablik. ,,Jói,“
i hún svo, „færðu mér ábætinn inn í
nnuherbergið. Ég ætla að borða hann þar
^_^re^ka kaffið með hr. Hayward!"
J°i kinkaði kolli, en með vonleysislegum
VlP- >,Já. Ég skal reyna. En það þýðir ekk-
ert.“
Elín geijjj. inn £ vinnuherbergið eins og
ekkert væri.
»Eg verð þunglynd af því að sitja við
etta stóra borð,“ sagði hún og færði stól
1 _ Jóns. ,,Ég vona að þér hafið ekkert á
. °ti því, en ég bað Jóa að færa mér ábæt-
Un Eingað inn til yðar ásamt kaffinu. Þá
^Urn við drukkið saman. Þarna inni líður
r ems og ræðumanni í mannlausri veizlu.“
n sá að hann herpti saman varirnar
^gnablik, og hún beið eftirvæntingarfull.
^ar hann reiður? Myndi hann nú segja við
j Una’ að hún gæti farið? En þegar Jói kom
^U ^ð ábætinn og kaffið á bakka, sagði
s^|n ekkert. Jói kom litlu borði fyrir milli
anna þeirra og setti bakkann þar frá sér.
Sa *!n ^fkk sér bita. „Þetta er dásamlegt,“
kak 1 ^Un‘ ijÞetta hefur verið uppáhalds-
an mín síðan ég var bam.“
” ® kæri mig ekkert um þess háttar,“
HElM
sagði Jón kæruleysislega og setti sykur og
rjóma út í kaffið sitt.
„Það geri ég nú eiginlega ekki heldur,“
sagði Elín, „en þessi er svo góð, að maður
heldur að mann sé að dreyma.“ Hún lét sem
hún hugsaði aðeins um kökuna, og rejmdi
að láta sem ekkert væri, þegar hann fékk
sér einn bita og síðan annan.
★
Það komu dagar í húsi Jóns Hayward,
þegar Elín varð að neyða sjálfa sig til að
vera kyrr. Tímum saman gat hann setið í
stólnum sínum og gluggatjöldin dregin fyrir,
með lokuð augun. Hann minntist aldrei á
bókina, sem hann vann að, og Elín þorði
ekki að minnast á hana einu orði.
Það var stundum óþolandi, en það var
eitthvað sem hélt henni fastri. Þegar hún
kom heim í íbúð Maríu seint á daginn, voru
hugsanir hennar bundnar hjá Jóni, og hún
gerði sér smám saman skýra hugmynd um
hann. Hún gat séð fyrir sér grá augu hans,
sem stundum gátu orðið svo döpur. Dökkt,
fallegt höfuð hans, sem hvíldi við rautt stól-
bakið, og sterklegar grannar hendurnar, sem
lágu aðgerðarlausar. Það kom fyrir, að hún
óskaði þess örvæntingarfull, að kraftaverk
skeði, og að hann gæti aftur orðið hinn
sterki og hrausti maður, sem hann hlaut að
hafa verið fyrir slysið.
Hinar kyrrlátu stundir, sem Elín hafði
til að hugsa, hjálpuðu henni betur en nokk-
uð annað til að líta raunsæjum augum á
hlutina, og hún fór að hugsa um Pétur Wood
aftur og afsakaði hann í fyrsta skipti. Hann
er dekurbarn, hugsaði hún, og vanur að hafa
fallegar stúlkur í kringum sig. Ég gerði of
miklar kröfur til hans. Ég hringi til hans
einhvern daginn. En næstum því án þess
að hún tæki eftir því, þrengdi Jón Hayward
smám saman öllum hugsunum um Pétur
burt.
1 heila viku var Jón búinn að vera mjög
erfiður.
„Ef hann vildi bara kasta bók í hausinn
á mér eða verða almennilega reiður,“ sagði
Elín einn morguninn á meðan hún klæddi
sig. „En hann situr bara þarna, eins og hann
^lisblaðið
157