Heimilisblaðið - 01.01.1964, Blaðsíða 8

einmitt hér ætti hann að borða í kvöld;
hér, þar sem hann hafði svo oft skemmt
sér. Sannleikurinn var þó sá, að Blanc var
lítill og fremur óvistlegur staður, sem þeir
einir sóttu er lítið höfðu handa á milli.
Hér höfðu þau Margot og hann snætt
margan kvöldverðinn saman, þegar hann
hafði þá á annað borð átt það mikla pen-
inga, að hann gat boðið henni eitthvað út.
Gamlárskvöld eitt — og nú var merki-
legt, hvernig allt rifjaðist upp fyrir hon-
um — þá hafði hún verið klædd ljósrauð-
um kjól. Hann minntist þess, hvernig hún
dró af herðum sér svarta, síða kápuna, og
stóð fyrir framan hann eins og nýút-
sprungin rós í þessum rauða kjól. — Hvað
skyldi annars vera orðið af Margot? Hún
hafði haft miklar mætur á honum. En þau
höfðu skilið sem góðir vinir, þegar hin
nýja lífsstefna hans beindi honum inn á
allt aðra braut. Að vísu hafði hún grátið
sáran við öxl hans að skilnaði og skilið
eftir vænan blett af púðri, en þar sem hon-
um var meinilla við að sjá tár á nokkrum
vanga, hafði hann heitið henni því að
snæða með henni aftur næsta gamlárs-
kvöld.
„Sans faute?“ hafði hún sagt í bænar-
rómi um leið og hún bauð honum varir
sínar.
„Sans faute“, hafði hann svarað, næsta
kæruleysislega, því hann var að verða of
seinn í lestina.
Og auðvitað hafði hann ekki staðið við
loforðið. Karlmenn heita konum ástum og
tryggð á sama hátt og þeir lofa klæðsker-
anum því að láta hann fá peningaávísun.
Bæði verða ánægð, án þess maðurinn þurfi
af nokkru að missa.
Ekkert virtist hafa breytzt í Blanc-veit-
ingahúsinu. Jafnvel gömlu pappírsrósirn-
ar hjá peningakassanum voru þær sömu,
aðeins rykfallnari en nokkru sinni fyrr.
Það var enn ekki framorðið, svo að gest-
irnir voru fáir, og þeir sátu dreifðir um
salinn, svo honum tókst án fyrirhafnar að
fá innsta borðið við endann, þar sem hann
og Margot höfðu setið og drukkið skilnað-
arskálina í ódýru rauðvíni.
í kvöld ætlaði hann hinsvegar að borða
það bezta, sem veitingahúsið hafði að
bjóða, og drekka skál Margotar í ein-
hverju öðru en súru rauðvíni. Og þar sem
honum leiddist að borða aleinn, vonaðist
hann til, að inn í veitingahúsið rækist ein-
hver glæsilegri kvenpersóna en sú með
máluðu augnabrúnirnar, sem stöðugt var
að brosa til hans frá borðinu fyrir hand-
an. Þá ætlaði hann að bjóða þeirri stúlku
að borða með sér, hver sem hún yrði.
París er borg þar sem fólk lifir fyrir
líðandi stund og hugsar ekki nema tak-
markað um siðferðið.
Rétt í þessu opnuðust glerdyrnar fyrir
enda salarins, og hún gekk inn. Með henni
kom slíkur násúgur inn í salinn, að þeir
sem næstir sátu dyrunum hnipruðu sig
saman. Og hún hafði heldur ekki breytzt,
fremur en annað hér inni. Undrunarsvip-
ur hans fór ekki fram hjá henni, er hún
gekk rólegum skrefum inn eftir gólfinu
og rakleitt í áttina til hans. Þetta var sama
föla andlitið, munnurinn hlálega lítill og
rósrauður; hárið skipt í miðju, gljásvart.
Hún var í síðri svartri kápu og ljósrauður
kjóllinn stóð niður undan.
Tíu ár voru liðin, en hún hafði ekkert
breytzt. Aftur á móti var hann sjáfur orð-
inn gráhærður. Þetta var hlægilegt! Ann-
að hvort var þetta draumur og sjónhverf-
ing, eða þetta var allt önnur kona. Hann
góndi á hana aðgerðarlaus, er hún gekk
til hans og settist við borðið hans beint
á móti honum. Það var enga undrun að sjá
á svip hennar, er hún leit í augu hans.
„Jæja, svo þú ert þá loksins kominn!“
sagði hún. Rödd hennar var lág og líkust
veikri stunu.
„Margot mín!“ Hann rétti fram hendur
sínar í átt til hennar. „Þú ert fegurri en
nokkru sinni og ekki degi eldri en þegar
ég sá þig síðast — en ég er sjálfur orðinn
gamall maður.“ Hann strauk annarri
hendi yfir hár sér.
„Ég hef komið hingað þetta kvöld á
hverju ári!“ sagði hún og lét svarta síð-
kápuna falla af herðum sér eins og lík-
klæði, þannig að hún blasti við honum að
nýju eins og nýútsprungin rós í sínum
rauða kjól. „Tíminn hefur verið lengi að
líða,“ bætti hún við.
„Lífið er svo gjörólíkt þar sem ég á
8
HEIMILISBLAÐIÐ