Heimilisblaðið - 01.05.1968, Blaðsíða 11

farnir að nota flutningabíla. Þeir umkringja
bjarðirnar, drepa eins mörg dýr og þeir geta,
hlaða bílana fulla og aka á brott í myrkri
fiæturinnar. Churehill hefur misst förutíu
«nPÍ, Hankins eitthvað milli finnntíu og sex-
tiu. Þeir hafa einkum haft augastað á mínum
gHpum. Ég hef misst yfir hundrað."
j>Já, en getið þið ekki haft hendur í hári
Þessara manna ?“ spurði ég. „Er ekki hægt
að hafa verði- eða eitthvað slíkt?“
»0, við höfum svosem reynt það. Hver ein-
asti flutningabíll á ferð að næturlagi hefur
verið skoðaður. En þeir hafa verið útsmogn-
ari en við. Ef þeir halda þannig áfram, þá
er ég kominn á hausinn. Og skilurðu nú, að
eg vil ekki að þú giftist manni, sem er svo
S°tt sem rúinn öllum eigum sínum.“
-^ð lokum komum við að búgarði Chur-
ehills, þar sem ég átti að dveljast, og þar
varð uppi fótur og fit. Allir þurftu að taka
\ böndina á mér. Frú Churchill þrýsti mér
í boldugt fang sitt og sagði að það væri dá-
samlegt að sjá mig. Sjálfur ljómaði Chur-
''bill eins og sól í heiði og neri hendur og
bjölti. Börnin kepptust um að hlaupa um
Jaðið, og kötturinn Charlie kom í ljós með
nýgotna kettlinga til að kynna fyrir mér.
Samt er Wyoming fegursta land á jörðu.
ivergi er ég boðin eins hjartanlega velkom-
!n °S þar. Þegar ég var komin upp í herberg-
mitt þetta kvöld skyggndist ég út um
ílluggann til vesturs og táraðist er ég sá
kjallið — nakta. Tigið, þögult og óskiljanlegt
3r°sti það til mín úr myrkri fjarlægðinni.
Snjóhengjurnar þar efra líktust í svip
laniréttri hönd sem bauð mig velkomna. Ég
/' ssbi á fingur hennar í anda. Fvrir ári hafði
eS ekki grun um, að ég ætti eftir að komast
vegna eins fjalls. En þessi sjón er ég
nn sá, kom mér til að þrá að ganga á vit
Pess> bjúfra mig upp að faðmi þess og gráta
~~ gráta hömlulaust eins og lítið barn, sök-
!lm þess hversu illa var komið fyrir Lewis,
v ersu ég elskaði hann innilega, og vegna
P°ss að ég óttaðist — eitthvað ógnvekjandi
>= m ísku nnarlaust, sem læddist um í myrkr-
111 n °e ógnaði hamingju okkar beggja.
Næsta vika gekk í garð — og leið hjá. Það
^aið ekkert af giftingu. Enn hafði naut-
'Pabjörð Lewis fengið heimsókn þjófanna
°" Hmmtán efnilegar kvígur horfið. Eftir
H E I M IL I S B L A Ð I Ð
voru aðeins blóðferill þeirra. Lewis kom ríð-
andi heim til Churchills og sagði honum frá
þessu. Hann var náfölur og augun gljáðu
sem stál. Ég starði á hann. Eg gat varla
triiað því, að þetta væri ástvinur minn, sem
bar nú þennan andlitssvip.
„Þetta kostar það, að ég verð að segja
þeim stríð á hendur!“ sagði hann við Chur-
chill.
„Já — það gerir það,“ svaraði lágvaxni
bóndinn. „Við ættum að hafa byssurnar okk-
ar til reiðu.“
Frú Churchill gekk að manni sínum og
lagði höndina á öxlina á honum.
„Skjótið þá sundur og saman, svo hægt
sé að sjá sólina gegnum þá, Joe,“ sagði hún.
Ég staTði á hana undrandi. Þetta var dauð-
ans alvara. Það var næsta óskiljanlegt, að
þannig skyldi vera hægt að hugsa og tala í
siðmenntuðu landi.
„Þetta er fráleitt,“ sagði ég. „Þið hafið
þó sýslumann í héraðinu og getið krafizt
laga og réttar.“
„Ég veit ekki hvert við höfum nokkurn
sýslumann,“ sagði Lewis. „Eða hvort hann
er bara stjórnmálamaður. Ég ætla að fara á
fund hans og gefa honum tækifæri til að
sýna lit. Ef hann aðhefst ekkert, þá tökum
við málið í okkar hendur. Þú ættir að stilla
þig um að blanda þér í þetta, Anna.“
„Fyrirgefðu,“ sagði ég móðguð. „En ef
ég á að fara að horfa á villta vestrið, þá vil
ég sjá það í bíói. Þar á það heima og hvergi
annars staðar.“
Lewis sneri sér að mér nokkuð þykkju-
þungur. „Já, en Anna,“ sagði hann, „skil-
urðu það ekki, að ég er að missa allt sem
ég á með þessu móti? — Skilurðu ekki livað
um er að ræða ? Við gætum haldið brúðkaup
okkar strax ef þessir óþokkar væru ekki á
ferðum.11
Um kvöldið komu kúabændurnir saman
heima hjá Churchill og skipulögðu vaktstöðu.
Ég stóð að hurðarbaki og hevrði þá tala
lágt og alvarlega um ástandið. Ég hevrði yf-
irleitt ekki orðaskil, en mér fannst vera
drápslöngun í málrómnum. Það fór hrollur
um mig.
Daginn eftir kom sýslumaðurinn, Jimmy
Warren, og setti upp stóra tilkynningu á
íbúðarhúsið : Tveim þúsund dollurum er þeim
heitið, sem hefur liendur t hári nautgripa-
99