Heimilisblaðið - 01.05.1968, Blaðsíða 23

En John svaraði ekki spurningu hennar
að heldur.
Þegar þögnin lengdist og varð æ erfiðari,
tók hann kjark í sig og sagði: „Jæja, þú færð
allavega að heyra það bráðlega. Það er ann-
aðhvort að hrökkva eða stökkva!“ Hann
sneri sér nú alveg að henni og brosti hálf-
vandræðalega. Svo varð svipur hans strang-
Ur- „Við Pixy ætlum að fara burt — sam-
an>“ sagði hann stuttlega.
Pran greip andann á lofti. „Þú talar ekki
1 alvöru. Þú ert að gera að gamni þínu. Það
ffetíir ekki verið meining þín, John!“
»Jú, það er það, Fran litla. Þetta er full-
'Omlega ákveðið mál. Við förum til útlanda
1 kvöld.“
Fran starði á hann orðlaus. Illur grunur
ennar var að rætast. Þessu varð ekki við
jargað, það fann hún á sér. Það stoðaði
ekki lengur að segja, að ekkert amaði að.
3að amaði mikið að. Iíræðilegt, óhugsandi.
fyrst í stað varð hún æf.
»Þetta getur þú ekki gert, John! Þú get-
llr ekki yfirgefið Susan á þennan hátt! Svo
Ouskunnarlaus geturðu ekki verið!“
»Heldurðu raunverulega, að Susan taki
hað svo nærri sér?“ spurði hann tortrygginn.
»Hvernig geturðu spurt svona heimsku-
_ega John?“ Fran spratt upp og var þungt
1 skapi. Hvernig gat hann ímyndað sér, að
' 'usan myndi ekki „taka það nærri sér“ ? Gat
ann verið svo blindur, eða vildi hann
uuinski alls ekki skilja það? Var hann að
joyna að halda það sem hann vildi geta hald-
] °S trúað ? „Þú veizt, að Susan myndi taka
það
mjög nærri sér. Þú veizt, að hún yrði
°rvingluð.‘
^iSusan tæki það ekki nándar svo nærri sér,
| °'t ég yfirgæfi hana, sem hún myndi taka
i ae nærri sér, ef listasigurinn sem hún vænt-
11 sér í kvöld brygðist henni,“ svaraði John
oinbeittur.
, ran leit á hann orðvana. Var hann afbrýð-
1Ssamur vegna atvinnu Susan? Var það hin
ÞUuiverulega orsök? Ilún minntist þess núna,
a úana hafði grunað þetta sama einu sinni
d°ur. Ef það var mergurinn málsins, var þá
j , hugsanlegt, að hún gæti bjargað lionum
.t;i Þeirri vitlevsu sem hann var í þann veg-
11111 að kasta sér út í ?
nú ekki. Þú mátt hein-
I hugaræsingi sínum
. ”Þetta heldurðu
líni;
ais ekln halda það!

gekk hún rakleitt að honum og greip í jakka-
boðung hans. „Fá þú þig til að hætta að
hugsa þannig, John, heyrirðu það! Þú skipt-
ir miklu íneira máli fyrir Susan en list henn-
ar og allt það. Það veit ég. Þú verður að trúa
mér. Trúirðu ekki þessu, þegar ég segi þér
það ?“
En John hristi höfuðið.
„Eg er hræddur um, að ég geti það eltki,“
sagði hann. „Að vísu er Susan móðir þín,
en ég þekki hana betur en þú gerir. Við höf-
um verið gift — hvað er það nú aftur ? —
í tólf ár. Ég var mjög ungur, þegar við gift-
umst, og ég var ástfanginn af henni. Eg hef
enn mikið dálæti á Susan, skilurðu, og ég
fullvissa þig um það, að það er ekki auðvelt
fyrir mig að yfirgefa hana. En allt frá fyrstu
tíð hef ég fundið, að ég skipaði annan sess í
lífi hennar. Ja — að vísu — þá hefur hún
haft mætur á mér á sinn hátt, það held ég
hún hafi enn, en ég get ekki haldið áfram
að reika hér um og spila aðra fiðlu. I hvert
skipti sem ég vil fá hana út með mér, þá má
hún ekki vera að því, vegna þess að hún þarf
að fara á æfingu eða hún þarf að tala við ein-
hvern rithöfund eða leikstjóra um nýtt hlut-
verk. Fvrst í stað reyndi ég að fylgjast með
henni á ferli hennar, en henni þótti ekkert
varið í það, svo ég lét hana sjálfa um hvað-
eina, eins og hún helzt vildi hafa það. Það
var síður en svo auðvelt fyrir mig. Ég krafð-
its þess, að hún væri fyrst og fremst eigin-
konan mín og í öðru lagi leikkona. Ég myndi
hafa komizt í sjöunda himin, ef hún hefði
snúið baki við leikhúsinu fullkomlega, en ég
gat ekki fengið mig til að fara fram á slíkt
við hana. Ég skildi, að þetta var svo þýð-
ingarmikið fyrir hana. Þá lét ég mér nægja
að bíða eftir þeim fáu og strjálu stundum
sem hún átti afgangs handa mér.“
Ilann þagði stutta stund, en þegar Fran
sagði ekkert hélt hann áfram:
„Samt varð ég þreyttur á slíku þegar til
lengdar lét. Ég elskaði Susan, og þess vegna
krafðist ég einhvers meira. Svo fékk ég mín
eigin áhugamál — ég fór að heiman, dansaði,
lék golf o. s. frv. Smám saman fór mér að
finnast sem Susan hefði svikið mig á því sem
væri réttur minn — að eiga eiginkonu sem
hefði áhuga á mér, í stað þess að álíta mig
einskonar kjölturakka, sem gæti verið ósköp
ágætur, en væri alveg vita-gagnslaus.“
LISBLAÐIÐ
111