Heimilisblaðið - 01.05.1968, Blaðsíða 42

vegna lieldurðu að ég hafi mætt í þessum
andstyggilega réttarsal og leyft málafærslu-
mönnunum að koma með niðurlægjandi ásak-
anir í þinn garð? Iivers vegna heldurðu að
ég hafi fallizt á skilnaðinn? — Ef ekki vegna
þess að ég þóttist sannfærð um, að þú vildir
kvænast Dorothy?“
„Drottinn minn dýri!“ Peter steig skrefi
fjær henni. Hann lét fallast þunglamalega á
rúmið og strauk hendinni um ennið. „Iívern-
ig kemur þetta eiginlega heim og saman?“
stundi hann. „Ég liélt þú vildir skilnaðinn
af því að þú ætlaðir að giftast Jim. Þú ætl-
ar þá ekki að giftast honum, Fran?“
Rödd hans olli því, að hana langaði sízt
af öllu til slíkt, en engu að síður gat hún
ekki að því gert að fyllast nokkurri gremju
í garð Peters.
„Ef ég gifti mig ekki Jim,“ svaraði hún,
„þá er það að minnsta kosti ekki þér að
kenna. Þú hefur gert allt sem þú hefur getað
til að kasta mér í fangið á honum.“
En Peter var sama, hvort hún var reið eða
ekki, aðeins ef hún giftist elcki Jim Marlowe.
„En hvað í ósköpunum ...“ Og nú var það
hann sem tók að hlæja — að sinni eigin
heimsku.
Svo reis hann á fætur og stóð fyrir framan
hana. „Ég elska þig, Fran,“ sagði hann
hrærður. „Ég veit ekki, hvort þii kærir þig
um mig eftir allt sem hefur skeð, en ef ...“
Og allt í einu var henni horfin öll reiði.
Orðin höfðu valdið því. Þau orð sem hún
hafði þráð að heyra — heitara en hún hafði
þráð nokkuð annað. Hún varpaði sér í fang
hans, lagði hendurnar um háls honum og
þrýsti sér upp að honum. Ilún grét af gleði
yfir því að vita, að hann elskaði hana —
og að ekkert hindraði hana lengur í því að
elska hann eins heitt og mikið og liún var
fædd til og þráði mest.
Samt sem áður gat hún ekki að sér gert
að segja: „Þú hefur verið mikill kjáni að
sjá það ekki, að ég elskaði þig, Peter. Ég
skil ekki, hvers vegna þú sást það ekki í
veizlunni hjá Susan.“
„Ég hef víst verið mikill kjáni,“ svaraði
hann. En hvaða máli skipti það núna? Hann
var svo liamingjusamur á þessari stundu, að
honum var sama um allt; liann stóð með Fran
í örmum sér, strauk henni um hárið og laut
niður að henni til að kyssa liana.
130
Svo lyfti hann henni upp og sagði: „Kon-
an mín!“
Fran hló af einskærri gleði. Svo datt henni
allt í einu dálítið í hug og hún spurði: „En
ég er alls ekki konan þín lengur, Peter, er
það 1“
Hann hrukkaði ennið og leit djúpt í augn
henni. „Þá geturðu samt treyst því, að það
verður innan skamms!“ svaraði hann og
brosti.
Mánuði eftir þetta las Susan upphátt sím-
skeyti fyrir John, þar sem þau voru úti 1
garði við sumarhúsið sitt á Capri.
„Það var einmitt þetta sem ég sagði við
hana, að hún myndi segja mér í símskeyti/
sagði Susan og hló við af ánægju. „Kem
aftur með eiginmanninn. Kær kveðja. Fran.‘
— Ég vissi, að þetta myndi allt saman lag-
ast aftur. Eg vissi það um leið og ég sá Pet-
er, þennan myndarlega aula liennar, standa a
þilfarinu á sama skipinu og hún var að fara
með. En ég þurfti að beita lagi til að kom»
í veg fyrir, að hún sæi hann of snemma, —'
því að annars liugsa ég að lnin hefði stokkið
aftur í land og liætt við að sigla!“ Endir.
Ný framhaldssaga byrjar í næsta blaði og hcitir
Mágkona lians.
Þetta er franska kvikmynda-
leikkonan Catherine Deneuve.
Hún lék nýlega aSalhlutverkið,
Lucile, í kvikmynd sem byggö
er á sögu frönsku skáldkonunn-
ar Prancoise Sagan.
HEIMILISBLAhl®