Heimilisblaðið - 01.05.1968, Blaðsíða 12

þjófanna í Big Butte-héraði. Svo var að sjá
sera heimsókn Lewis hjá sýslumanninum hefði
borið árangur.
Síðar um daginn heyrði ég, að samtök kúa-
bænda hefðu einnig heitið tveim þúsundum
dollara hverjum þeim sem gætu gert naut-
gripaþjófana óskaðlega. Fjögur þúsund doll-
arar! Sá væri heppinn, sem krækti sér í ann-
að eins! Eg tók að velta þvi fyrir mér, hvort
ég sjálf byggi ekki yfir einhverjum leynilög-
reglumannshæfileikum.
Eg hafði tekið að mér kennslustarf fyrir
kennslukonu sem var veik, og kvöld eitt varð
ég mjög sein fyrir í skólanum, því ég þurfti
að fara í gegnum marga prófstíla. Lewis átti
að vera á vakt með kúabændunum þetta
kvöld, og við höfðum mælt okkur mót hjá
vaðinu við Paint Creek. Þegar ég var búin
að fara yfir stílana, læsti ég skólahúsinu,
settist á bak og reið af stað, en lagði lykkju
á venjulega leið mína niður að vaðinu.
Eg lét hestinn fara á hægu brokki unz ég
kom á brúnina á djúpum dal, mjög grasivöxn-
um, þar sem ég sá hjarðirnar á órólegu reiki
fram og aftur, baulandi eins og eitthvað am-
aði að þeim. Næstum í sömu andrá heyrði
ég skothvell og sá hvar maður kom ríðandi
inn í miðjan hópinn og steig af baki. Skot-
hvellur er að vísu ekkert óvenjulegt fyrir-
bæri á þessum slóðum, þar sem svo margir
stunda hverskyns veiðar. En veiðimenn skjóta
ekki nautpening. Og kúabóndi skýtur ekki
nautgripina heldur á opnu beitilandi. Hann
rekur þá í stekk. Allt í einu var sem ljós rynni
upp fyrir mér.
Fyrir neðan mig lá þunnt skógarbelti og
stöku villirósarunnar í dalhlíðunum. Ég fór
inn í trjáþykknið og vonaði, að enginn hefði
séð til mín. Þegar ég var komin að runn-
unum steig ég af baki og þokaði mér inn í
þykknið til þess að sjá betur hvað var að
gerast niðri í dalbotninum. En — viti menn
— þar rakst ég á stóran flutningabíl, og
munaði minnstu að ég ræki í hann nefið bók-
staflega. Flutningabíl — já, einmitt! Ég
reyndi að leggja kollinn í bleyti. Nautpen-
ingurinn óð um í dalbotninum, hræddur við
eitthvað, hvað svo sem það nú var. Skoti
hafði verið hleypt af. Maður hafði komið
ríðandi í áttina að hjörðinni — og svo stóð
hér flutningavagn vel falinn í skjóli trjánna.
Þarna hlutu nautgripaþjófarnir að vera á
ferðinni. Þeir ætluðu sér auðsjáanlega að
slátra fórnardýrum sínum, áður en almyrkt
yrði, og bílinn höfðu þeir falið í skógar-
þykkninu til næturinnar, þannig að kunn-
ugur maður gæti ekið bráðinni burtu óhindr-
að um eyðilandið, án þess að fara um þjóð-
vegina þar sem vaktmennirnir sátu fyrir
þeim. Ég skreiddist á maganum nær flutn-
ingavagninum og gægðist inn í hann. Undir
ábreiðum lágu þar fjórar nýdrepnar kvígur.
Þetta tók af öll tvímæli. Þarna voru veiði-
þjófarnir á ferð! Óafvitandi greip ég niður
í töskuna mína eftir skammbyssunni, sem
Lewis hafði afhent mér fyrir nokkrum dög-
um, og hann hafði reynt að kenna mér að
meðhöndla. Ég rótaði meðal púðurdósa, vara-
lits og bréfa og fann loks byssuna.
Ég reis nú á fætur með vopnið í hendi og
gægðist út á milli rósarunnanna og niður yfir
dalinn. Allt í einu rak ég fótinn í trjárætur
og féll um koll. Ég hef aldrei verið fyrir það
gefin að falla um koll, og auk þess kom það
sér sízt af öllu vel nú. Ég greip því í allt sem
hönd á festi til að taka af mér fallið — meðal
annars gikkinn á skammbyssunni.
Hvellurinn virtist ærandi hár. Ég þurlc-
aði framan úr mér mosa og trjálauf og sett-
ist upp þar sem ég var komin. Þetta var nú
meira óhappið, fyrr en mig varði myndu
nautgripaþjófarnir sjálfsagt koma hlaupandi
á vettvang. Ég skalf frá hvirfli til ilja, þurrk-
aði mér í framan og tautaði í barm mér.
Þá datt mér nokkuð í hug. Ég sá, að skotið
úr byssunni minni hafði farið í einn hjól-
barða flutningavagnsins. Því ekki að full-
komna það sem ég hafði byrjað á? Ég gat alla
vega ekki sloppið héðan óséð — og það gátu
þjófarnir reyndar ekki lieldur. Þeir sem
finndu okkur, myndu finna bæði mig og þá.
Ég miðaði af gætni á annað afturhjólið
og hæfði framhjól, með þeim árangri að barð-
inn sprakk.
Þá miðaði ég á hitt afturhjólið og hæfði
bensíngeyminn.
Jæja, þetta gengur stöðugt betur, hugsaði
ég og skaut fram brjóstkassanum. Ég miðaði
á framhjól og eyðilagði vatnskassann. Ég
miðaði á vatnskassann, og kúlan fór í vélina.
Ég ætlaði að hæfa vindhlífina, en gataði yfir-
breiðsluna. Þetta gekk semsagt ágætlega.
Þegar ánægja mín með árangurinn stóð
100
HEIMILISBLAÐIÐ