Heimilisblaðið - 01.05.1968, Blaðsíða 25

biðja hann að vera ltyrran. Til hvaða gagns
var l*að ? — Ilefði þetta aðeins gerzt fyrir
viku, þá hefði hún örugglega fengið hann
til að hugsa sig um, því að hún fann það á
sér að þetta var allt komið frá Pixy. Bn núna
var Það of seint, úr því að Pixy beið lians
Þér niðri í bílnum á götunni. Það var ekki
hffigt að beita orðum eins og nú var komið.
Ilún hafði sagt allt sem henni hafði komið
til hugar, og reynt að fullvissa hann um ást
Susan, en það hafði engan árangur borið.
Hún gelck að glugganum og opnaði hann.
Hún þarfnaðist að anda að sér fersku lofti.
Henni fannst hún vera að kafna. Vindurinn
Þeytti regninu framan í hana, en henni var
sama. Pyrir neðan sá hún hvar Pixy beið í
nýtízkulegum bílnum. Andartaki síðar sá hún
John koma út úr forstofudyrunum með tösku
1 úendi. Hann kastaði töskunni þunglamalega
inn í farangursgeymsluna, og hún lieyrði
hann segja við Pixy:
>,Ertu nokkuð á móti því, að ég aki? Mér
finnst ég þarfnast þess.“
-,'Iá, fyrir alla muni,“ svaraði Pixy og
við. „Hvers vegna ertu svona tauga-
spenntur annars ?“ Það var ekki að sjá, að
lUn væri taugaspennt. Þvert á móti, hún
^rtist vera yfirmáta róleg. Undarleg stúlka,
ngsaði Pran, — að hún skyldi ekkert láta
a si" fá þótt hún hlvpist á brott með eigin-
^^nni annarrar konu. Svo virtist sem hún
efði ekkert samvizkubit, finndi ekki fyrir
lleinum ótta, hugsaði sig ekkert um ...
-,Eg vona að þii hafir ekkert á móti því,
i ott ég aki eins og skollinn sé á hælunum á
°!vr'Ur9'“ sPnrði John og sneri sér að Pixy.
” J (,r finnst nefnilega vera einhver ári í
s n'okknum á mér í dag. Ég vona, að þú sért
ekki hrædd?“
aftur hevrði Pran liláturinn í Pixy.
” er aldrei hrædd, þegar ég er með þér,
John.“
Hann setti bílinn í gang. Svo ók hann leift-
^Biratt fyrir horn og var horfinn. Það var
yrst núna sem Pran áttaði sig á því, að
Joh
Þut-
n yar farinn burt, og um huga hennar
n nú fjölmörg atriði sem hún hefði getað
Sa£t við iiann til að fá hann ofan af þessu
ollu.
verð að ná í Susan strax, hugsaði hiin
® Bkaði glugganum. Ég verð að reyna að
Jeimi
segja henni þetta á eins þægilegan hátt og
mér er unnt.
Hún hnipraði sig eins og henni væri kalt
og gekk út úr stofunni og niður í forstof-
una. Henni fannst húsið vera autt og yfir-
gefið. Hún fann enn betur til þess arna,
þegar hún gekk inn í vinnuherbergi Johns,
án þess þó að eiga þangað beint ei’indi. Stór
bréfakarfan var sneisafull af ýmsu sem hann
hafði hent um leið og hann hafði farið í
gegnum plögg sín í skrifborðinu í fljótheit-
um. Pran leit á þetta og hugsaði sig um and-
artak. John hafði beðið hana um að láta
Susan ekkert vita fyrr en hún kæmi heim
úr leikhúsinu í kvöld. En nú lá á skrifborði
Johns bréf, og skrifað utan á það til Susan.
Gat ekki hugsazt að hún rækist hingað inn
áður en hún færi til leiksýningarinnar ?
Mikið var undir því komið, að Susan stæði
sig vel í hlutverki sínu í kvöld. Hvernig gæti
liún leikið skemmtihlutverikð a-tarna, ef hún
vissi hvernig allt var í pottinn búið? Bezt
var, að hún vissi ekkert fyrr en eftir á. Þá
myndi hún að minnsta kosti eiga óblandnar
ánægjuminningar um þennan leiðsigur sinn.
Pran óskaði þess innilega, að það væri sann-
leikur sem John hafði sagt — að fyrir Susan
skipti ekkert máli nema listin. Bara að það
yrði líka þannig eftirleiðis . . .
Akveðin í hreyfingum lagði hún bréfið nið-
ur í eina skrifborðsskúffuna. Þar hlaut það
að vera öruggt. Og svo varð hún að reyna
að láta eins og ekkert væri og finna upp ein-
hverja skýringu á því, hvers vegna John var
ekki kominn heim áður en Susan færi í leik-
húsið.
Sem betur fer var Susan frekar sein fyrir
þennan daginn og hafði því ekki mikinn tíma
til að hafa áhyggjur af fjarveru Johns. Á
meðan stofustúlkan útbjó baðið, kallaði Sus-
an á dóttur sína inn til sín.
„Komdu og hafðu ofan af fyrir mér stund-
arkorn, væna mín. Ég þarf að hafa einhvern
til að dreifa huganum. Ég er eins óstyrk eins
og það væri frumsýningarkvöld. Stundum
líður mér þannig, að ég þori varla að ganga
inn á sviðið.“
Pran var undrandi.
Susan brosti. „Það er vegna þess að ég læt
tilfinningar mínar aldrei í ljós,“ sagði hún.
Pran sagði ekkert, en ósjálfrátt varð henni
hugsað sem svo, að kannski ætti einmitt sá
LISBLAÐIÐ
113