Heimilisblaðið - 01.05.1968, Blaðsíða 40

eftir Karl May
Fjársjóðurinn í Silfurvatni -
aður þeirra voru leðurbuxur og mokkasíur. Tfir axlir
þeirra héngu skœrlituð teppi, sem hefðu getað lmlið
lieilt vopnabúr. Byssur þeirra líktust einna helzt litl-
um fallbyssum, eins og þeim sem afi hafði árangurs-
laust æft sig í að liæfa í mark með. Þeir fylgdust
með öllu sem fram fór af óbifandi rósemi og virtust
ekki hafa minnsta áhuga. „Ilundfiskurinn'1 skóflað-
ist áfram eftir ánni.
3. Blökkumaður nokkur, vélamaður á eimskipinu>
sem setið liafði að drykkju með farandlýðnum, svar-
aði ítarlegum spurningum Cornels um farþegana.
Þegar liann sneri baka til hópsins voru þeir forvitnir
um hvað hann liefði fengið að vita. „Um borð er vél-
virki með dóttur sinni og peningafúlgu sem hann af
fákænsku sinni geymir í gömlum hníf. Negrinn hefur
séð hann. Ég ætla að ná þessu úr klefanum." „Og
um. Haun var i vönduðum veiðibúningi. Það var ein
venja hans að grípa þéttingsfast í fullvaxinn karl-
mann og liefja hann yfir höfuð sér með annarri hendi.
2. Tommi svarti hafði bætzt í hópinn á leiðinni.
Hann var liávaxinn, þrekvaxinn og kafskeggjaður,
svörtu og þéttu skeggi, svo að einungis augu og nef
stóðu út úr þykkninu. Á liöfði lians sat bifurskinns-
liúfa, svört og gömul. í leðurbeltinu liafði liann tvær
marghleypur sem aldrei misstu marks, og við hlið sér
hafði hann þungau riffil. Vinur lians, som kallaður
var Frændi Fígúra vegna fíflalegs útlits síns, var
þykkur í andliti, með rjóðar kinnar og klókindalegf
augnarúð. Hann var í víðum strigastakk. Sökum þess
að hann veiddi bæði á sléttunni og í gildrur, var haun
í góðu vinfengi við alla Indíána-ættbálkana. Fyrir
aftan þá stóðu tveir Indíánar, faðir og sonur. Fatn-
1. Það var um morguninn á lieitum degi í ágúst
1877 að „Hundfiskurinn", stórt farþega- og flutn-
ingaskip frá Arkansas skóflaðist fyrir eimknúnum
hjólunum eftir grárri ánni. Hitinn liafði rekið flesta
ríku farþegana niður í klefa sína, on hávær hópur
um það bil 20 manna hélt sig á víð og dreif um þil-
farið við drykkju og spilamennsku. Fyrirliði þessara
landshornamanna, sem þeir kölluðu Cornel, var afar
rýr í andliti. Snöggklippt húrið var eldrautt. í belti
lians voru tvær skammbyssur og einn rýtingur. Hinir
voru áþekkir konum í útliti, illa klæddur flökkulýö'
ur, en vel vopnaður. Einn farþeganna var Dúndur-
lúka gamli, gífurlegur maður að öllum vexti. Það
duldist engum sem leit hann augum, að þetta var
karlmenni sem ekki lét sér bregða við neitt. í auguffl
hans var glampinn sam ávallt fylgir sléttuveiðimönn-