Heimilisblaðið - 01.05.1968, Blaðsíða 22

Síðan tók hún til við að fara í gegnum
öll heillaóskaskeytin, sem lágu á borðinu
hennar. Það var venja og eðli Susan að finna
alltaf einhverja fullnægjandi skýringu á
hverju og einu óþægilegu. Þegar hún hafði
lesið vfir fyrsta skeytið, hafði hún með öllu
gleymt þessu smáatviki. En Fran var ekki
eins fljót að gleyma því. Hún var það til-
finninganæm, að hún sá að það kostaði John
mikla áreynslu að taka yfirleitt eftir því
sem Susan var að segja. Hún gat ekki að því
gert að minnast þess með vissri gremju það
sem eftir var dags. Henni fannst það vera
eitthvað, sem John lægi þungt á hjarta. Að
undanförnu hafði hann verið mjög tauga-
óstyrkur. Ilann hrökk stundum við, þegar
talað var til hans, og tilsvör hans voru utan-
gátta. Var hann aðeins þreyttur, eða var
einhver önnur ástæða fyrir þessu framferði
hans ?
XXIII.
„ÞAÐ ER ÁKVEÐIÐ, FRAN!“
Næstu daga náði frægðargengi Susanar há-
punkti sínum, þareð margir iir konungsfjöl-
skyldunni höfðu tilkynnt komu sína í leik-
húsið næsta föstudagskvöld. Susan var him-
inlifandi. Hún hugsaði ekki um annað en
þetta væntanlega leikkvöld og sá fyrir sér
þéttsetið hús, blómadyngjur og klappandi
áhorfendur hvað eftir annað. Og hver vissi
—- kannski yrði hún kölluð inn í konungs-
stúkuna í langahléinu til að taka á móti lofs-
yrðum. Það yrði stórfenglegur sigur.
Síðdegis á föstudag fór Susan í leikhúsið
til smá-aukaæfingar. Fran var heima og
hvíldist á legubekk við gluggann sinn með
opna bók. En hún var ekki að lesa. Ilún leit
annars hugar út á regnvota götuna. Það var
búið að rigna allan daginn, eilíft grátt regn.
Allt í einu fannst henni sér vera kalt, enda
þótt heitt væri í herberginu. Eldur brann
í arninum. En henni hafði liðið svo undar-
lega allan þennan dag, rétt eins og hún hefði
grun um eitthvað óþægilegt í vændum. En
hvað gat gerzt óþægilegt í dag, einmitt á
þeim degi sem átti að færa móður hennar
listrænan sigur og staðfesta drottningartign
hennar sem fremstu leikkonu í London í sinni
grein ?
„Ert þú þarna, Fran f ‘ heyrði hún John
kalla neðan úr anddyrinu.
„Já, gakktu inn, John!“ svaraði hún áköf.
„Eg þarf að fá einhvern til að lífga mig
við !‘1
„Hvað amar að þér, barnið gott? Er það
veðráttan? Eg verð að játa, að svona veður
getur farið í taugarnar á manni.“ Hann gekk
að arninum, beygði sig og hélt höndunum í
áttina að gneistandi logunum. Fran tók eftir
því, að hann var ferðaklæddur.
„Hvert ertu að fara, John?“ spurði hún.
„Ætlarðu rit í þetta veður?“
„Já, ég þarf að fara út.“ Það var eitt,-
Iivað á verði í framkomu hans, sem Fran
fannst skrýtið.
Hún sagði ertnislega: „En livað þú veitir
nú miklar upplýsingar! En vertu nú ekki
lengi að heiman. Við borðum snemma.“
John svaraði ekki. Hann rétti sig hægt upp
og studdi öðrum olnboga á arinhilluna. Hann
hálfvegis sneri baki að Fran.
„Þú býrð að sjálfsögðu áfram hérna eftir
að skilnaðurinn er um garð genginn?“ sagði
hann svo.
„Nei, það ætla ég mér alls ekki!“ svaraði
Fran óðara. „Eg er nógu lengi búin að hengja
mig utan á ykkur Susan, og þið hafið verið
óumræðilega elskuleg við mig bæði.“
„Hvaða vitleysa. Okkur er ánægja að því
að hafa þig. En segðu mér, Fran, þú' gœtir
nú haldið áfram að vera hjá Susan, er það
ekki?“
Fran varð hissa. Áfram hjá Susan ? Hvers
vegna sagði hann þetta? Hvers vegna sagði
hann ekki: áfram hjá okkur ?
„Jú, það gæti ég kannski,“ sagði hún var-
færnislega. „En, John, þegar til lengdar læt-
ur, þá held ég það sé bezt fyrir vkkur Susan
að vera bara tvö fyrir ykkur.“
Hann svaraði ekki beint. Hann var þögull
um stund og stóð og starði niður á teppið.
um leið og hann hamraði með fingrunum á
arinhilluna.
„Ef ég bæði þig nú um að vera kyrr . . . ?
Það er ekkert sem hindrar þig í því, er það?“
„Nei, að sjálfsögðu ekki.“ Svo bætti hún
við án frekari umhugsunar: „En hvað áttu
annars við með þessu, John?“
Fran fann, að það var ekki aðeins um-
hyggja hans fyrir henni, sem kom honum
til að tala þannig, og hún fann að nýju fvrir
óttanum.
110
HEIMILISBLAÐIÐ