Heimilisblaðið - 01.05.1968, Blaðsíða 29

&kniim segja. „En ég býst ekki við því, að
aein veruleg hætta sé á ferðum, frú Hazle-
ton. Ég bíð þess að hann komist til meðvit-
Ulidar á hverri stundu. Þér megið gjarnan
fara inn til hans strax.“
S>usan kinkaði kolli og fór með lækninum.
Pran sá hana styðjast við dyrastafinn
andartak, áður en hún fór inn í einkaher-
Dergið þar sem John lá. Ilún vissi ekki sjálf,
vað hún ætti að gera, en fór loks inn með
Qióður sinni.
Þetta var ofur venjuleg sjúkrahússtofa,
uvítmáluð, tandurhrein, búin ljósum stálhús-
gognum. John lá hreyfingarlaus í rúmi sínu,
uieð reifað höfuð og næstum fölari í andliti
en svæfillinn sem hann hvíldi á.
Henni var varla ljóst, hversu lengi þær
st°ðu þarna — Susan fast við rúmstokkinn,
en Pran úti við dyrnar. En að lokum bærði
°bn á sér og opnaði augun. Pran sá, að hann
Serði tilraun til að segja eitthvað. Ætlaði
unn að fara að spvrja hvernig Pixy liði?
yfun hélt niðri í sér andanum. Læknirinn
. ði sagt, að hann mætti ekki heyra sann-
eikann að svo stöddu.
Pn nafn það, sem seint og um síðir kom
íram yfir varir hans, var ekki nafn Pixyar.
»Susan ...“ hvíslaði hann. Og aftur: „Sus-
an ...[«<
Og Susan svaraði lágt, en greinilega: „Já,
e sku John. Ég er hérna. Ég skal alltaf vera
•ki Þér, þegar þú þarfnast mín.“
Hann virtist verða ánægður, því að hann
°kaði augunum og féll aftur í mók.
’>Eg hugsa, að það sé ekkert að óttast,“
Hslaði læknirinn að Susan. „Eftir atvikum
1 Ur honum eins vel og við er að búast. Þetta
Vai aðeins smávægilegur heilahristingur.“
(ran gekk út úr sjúkrastofunni. Hún nötr-
a 1 frá hvirfli til ilja. Tárin streymdu niður
Vanga hennar. Hvernig gat Susan verið svona
(T ■ En það hlaut að hafa verið gleðilegt
'■ ^lr bana, að það var hennar nafn sem hann
le ndi samstundis og hann komst til meðvit-
Hað hlaut þá að hafa verið hún, sem
huga 0g hjarta Johns næst, þrátt fyrir
l; ^ f’ixy hafði aðeins verið yfirborðs-fyrir-
af^T 611 ^11111 samt verið mjög hrifin
leo' °^U' daf'nvel elskað hann heitt og inni-
»a- Var kannski ekki bezt, eins og komið
sem ^lxy skyldi deyja ? hugsaði Pran þar
111 hún hefði komizt að raun um raunveru-

legar tilfinningar Johns smám saman — þær
tilfinningar hans og afstöðu, að hún inyndi
aldrei geta skipað nema annan sess í huga
hans? -----
Susan kom mjög stórmannlega fram næstu
tvær vikurnar. Hún tók allar byrðarnar á
eigin herðar, og hún tók þeim með karl-
mennsku, þótt mörg önnur konan hefði kikn-
að undir þeim.
Hún fékk John fluttan heim til London
strax og slíkt var leyfilegt. — Hún eða Pran
voru hjá honum að staðaldri. Það heppnað-
ist Susan að fá hneysklissöguna kæfða strax
í fæðingu. Hún gaf þá skýringu, að John
hefði verið á leið með Pixy til kunningja-
fólks hennar þar sem hún hefði ætlað að
dveljast yfir helgina. Hixn gerði það alveg
eins Haye-f jölskyldunnar vegna eins og vegna
sjálfrar sín. Yfirleitt gerði Susan allt sem
hún gat til þess að hughreysta frú Haye.
En jafnhliða þessu öllu stundaði hún starf
sitt við leikhúsið. Hún vildi ekki bregðast
leikhússtjóranum með því að fara úr hlut-
verkinu svo skömmu eftir frumsýningu, eink-
um þar sem leikritið stóð eða féll með
frammistöðu hennar. En hún hafði gefið hon-
um í skyn, að óðara er leikritið væri tekið
af sýningarskránni myndi hún draga sig í
hlé frá leiklistinni fyrir fullt og allt. Greta,
stærsta og bezta hlutverk hennar, mvndi þar
með verða hennar síðasta. Þegar John hresst-
ist, færu þau saman til útlanda. Þar myndu
þau leita lífshamingjunnar í nýju umhverfi.
Pran var viss um, að þau myndu aftur verða
hamingjusöm, enda þótt yfir hamingju þeirra
hvíldi ef til vill viss skuggi — skuggi korn-
ungrar stúlku með f jörleg dökk augu og dökkt
hár.
XXVI.
„HENNI ÞYICIR APAR VÆNT UM ÞIG,
JOHN!“
Skömmu eftir slysið sendi Peter bréfið, sem
leggja skyldi fram við skilnaðarréttinn: við-
urkenningu á ótryggð. Susan sá bréfið og
varð að orði um leið og hún brosti biturlega:
„Svo er að sjá sem eiginmenn okkar séu okk-
ur ekki einvörðungu til ánægju, Pran mín.“
Pran hristi höfuðið: „Við erum óheppnar
í ástum Susan. Það eru til tvenns konar kon-
ur. Þær konur sem mennirnir elska, og þær
ilisblaðið
117