Heimilisblaðið - 01.01.1969, Qupperneq 14
viturlegt af ungri stúlku að láta sér nægja
það, sem hún gat fengið. Fay var hagsýn í
eðli sínu og lét sig ekki dreyma dagdrauma
um prins eða milljónamæring í lúxusbíl.
Það var barið að dyrum, og húsmóðirin,
hin feita frú Bennet, opnaði dyrnar og kom
inn, móð og másandi eftir að hafa gengið upp
hinar mörgu tröppur.
Hún hafði dapurlegar fréttir að færa.
Gamla frú Pierce uppi í kvistherberginu
hafði veikzt síðdegis og orðið að fara í rúm-
ið. Læknirinn hafði komið og sagt, að hún
yrði að hafa einhvern til þess að sitja hjá
sér um kvöldið. Nú vildi svo óheppilega til,
að frú Bennet þurfti nauðsynlega að fara og
heimsækja systir sína, sem var veik, og hún
vissi ekki, hvað hún átti að taka til bragðs.
Iivern átti hún að fá til þess að gæta gömlu
frú Pierce ? Ungfrú Lorrimer niðri í stof-
unni ætlaði á hljómleika. Frú Parson í garð-
herberginu var fjarverandi, og gamla frú
Lacey ætlaði í leikhúsúið með frænku sinni.
Það var ekki ein einasta manneskja í öllu
húsinu, sem var ekki vant við látin þetta
kvöld.
„Já, við getum ekki hjálpað yður,“ sagði
Doris. „Flýttu þér nú, Fay, við þurfum að
fara að leggja af stað.“
„Getið þér í raun og veru ekki fengið neinn
til þess að sitja hjá gömlu konunni 'V ‘ spurði
Fay.
Húsmóðirin hristi höfuðið ákaft. Hún var
mjög áhyggjufull á svip.
„Eg veit ekld, hver það ætti að vera, ung-
fró Eeverest,“ sagði hún. „Eg er hrædd um,
að frú Pierce verði að komast af á eigin
spýtur. En það er hægar sagt en gert. Hún
er orðin nær því áttræð.11
„Það er gott, frú Bennet,“ sagði Fay. „Þá
skal ég vera hjá henni.“
Þakkarorðin streymdu af vörum frú Benn-
et, en Doris greip andann á lofti.
„Ertu gengin af göflunum, Fay? Ætlar þú
þá ekki að vera á dansleiknum, sem þú hefur
keypt þér nýjan kjól fyrir, og sitja í þess
stað og gæta þessarar gömlu nöldurskjóðu,
sem vill varla heilsa oklmr í stiganum? Hvað
'heldur þú, að Eidde segi?“
En Fay gaf henni engan gaum. Hún sneri
sér að frú Bennet.
„Eg skal vera hjá gömlu konunni. Segið
henni, að ég komi. Og munið að segja mér,
áður en þér farið, hvort það er eitthvað sér-
stakt, sem hún á að fá.“
Fay var að fara úr samkvæmiskjólnum síu-
um. Doris horfði ágirndaraugum á hann, en
auðvitað — hún gat ekki mátað hann.
„Ég hef aldrei vitað annað eins!“ sagði
hún. „Hug-sa sér, að ...“
„Þri mátt hugsa það, sem þú vilt,“ sagði
Fay rólega. „Ef þú heldur, að ég gæti farið
út að skemmta mér núna, þegar ég veit, að
vesalings gamla konan liggur hérna alveg ein
og hjálparvana . . . Segðu Eddie, hvernig
þessu er farið, og segðu, að mér þyki þetta
mjög leitt.“
„Hann heldur að þú sért gengin af göfl-
unum,“ sagði Doris, en hiin kom ekki með
fleiri mótmæli. Andlitssvipur hennar var ein-
kennilega hugsandi.
Tíu mínútum síðar gekk Fay upp á loft,
klædd hversdagspeysunni sinni og pilsinu, og
barði að dyrum á kvistherberginu, þar sem
frú Pieree bjó.
Það var hálfdimmt í herberginu, og þar
logaði aðeins á litlum olíulampa, sem ósaði
lítið eitt. Herbergið var ákaflega fátæklega
búið húsgögnum. Gólfteppið var svo slitið,
að ógerlegt var að greina mynstrið í þvi-
Gamla konan sat uppi í rúminu, me.ð lilaða
af púðum í kringum sig og með grátt sjal
yfir herðunum.
„Komið þér hingað til þess að sitja hja
mér í kvöld?“ sagði hún loðmælt. „Það ei'
sannarlega fallega gert af yður. Frú Bennet
kom upp og sagði mér það. Haldið þér ekki,
að þér gætuð glætt eldinn svolítið betui' i
ofninum? Það er kalt í kvöld.“
Fay hafði tekið prjónadót með sér. Hun
skaraði svolítið í ofninn, svo að eldurinn
glæddist, síðan settist hún á stólinn við rúm-
ið. Hún vissi ekki almennilega, um hvað liún
ætti að tala við gömlu konuna.
Hún fór að hugsa um, að nú ætti dansinn
líklega að fara að byrja, og nri fengi Eddie
að vita, að hún kæmi ekki, af því hún ætti að
gæta gamallar, veikrar konu. Eddie mundi
finnast það ekki ná neinni átt, og hanu vrði
henni eflaust reiður. Jæja, en hvað var við
því að gera? Maður varð að gera það. sem
manni fannst rétt, og kæra sig kollóttan um
það, hvað öðrum fyndist. Ilún ætlaði alls
ekki að hugsa um þennan dansleik.
14
HEIMILISBLAÐlP