Heimilisblaðið - 01.07.1969, Blaðsíða 9

að vera lítið liefti með atliugasemduin. Ég
er á kafi í samanburði á heimspeki Spinoza
°g Sehopenhauers. Mér þykir svo gaman að
I'pnsu í frístundunum."
„Fyrst þér finnið nú ekki Spinoza, langar
yður þá ekki að líta í dagblaðið ?“ sagði Mari-
anne eilítið hæðnislega og rétti dagblaðið
aftur fram. Henrik leit á það og sá sér til
mikillar undrunar að það var opið á íþrótta-
síðunni.
„Þér segið ekki, að þér lesið um glímu og
fótbolta?“ sagði hann.
„Nei, ég var að lesa um undirbúninginn
að golfmeistaramótinu. Mig langar til þess
að vera með, ef ég fæ tíma til þess.“
„Jæja já, svo þér takið þátt í mótum ?“
sPurði hann.
„Ekki ennþá, en mér þætti gaman að því.
Golf er eina íþróttin sem ég get eitthvað í.
Tenniskunnátta mín er nú svona og svona,
er ég hrædd um.“
„Nú, jæja.“ Henrik lét ekki fleiri orð um
l'etta falla, en þegar hann tók blaðið, gat
'hann ekki varizt þeirri hugsun, að stelpan
kefði greinilega áhuga á mörgu. Ein af þessu
hroðalega fólki, sem vasast í öllu og eru með
llefið niðri í hvers manns koppi. Hann blað-
aði af miklum áhuga fram á bólunenntasíð-
una.
„Mér þætti gaman að vita hvernig gengur
nieð nýju bókina hans Jens Lund. Ævisög-
'•niar hans eru kannski full vinsælar, en þær
■eru afskaplega vel byggðar. Það er furðulegt,
hvernig honum tekst að binda atburðina í
ðrofa keðju.“
„Já, fiskilím er gott,“ sagði Marianne.
Henrik gaut til hennar augunum. Hann
hafði það á tilfinningunni, að tilraunir hans
td þess að gera grín að henni væru eins og
Wti, sem þyti til baka og skylli í haus-
lun á honum sjálfum.
„Hafið þér lesið síðasta pistil eftir Elísar
Éarker um stjórnmál og heimspeki?“ sagði
i'ann og leit niður í blaðið. „Ég hlakka til
tess að sjá hann.“
„Því get ég vel trúað,“ sagði Marianne og
*tóð á fætur. „Heyrðu, viltu segja Idu fyrir
^aig, þegar hún kemur til baka, að ég bíði
eftir henni í búðinni klukkan eitt.“
Það var enginn vafi á því að það var hon-
Uni að kenna, að henni langaði að fara.
Kannski hafði hann gengið of langt í brönd-
urunum. Hann hló við.
„Hérna, bíddu augnablik —“
Hún snerist á hæli, augun skutu gneistum
og húu leit svo stórkostlega út að hann horfði
á hana eins og dáleiddur.
„Ég held ég skilji yður eftir hjá vini yðar
Spinoza. Og ég tek það hér með fram að ég
hef aldrei hitt montnara mannkerti en yður.
Að þurfa sýknt og heilagt að röfla um hvað
þér hafið lesið! Mig furðar hreint ekkert á
því að þér kjósið yður helzt þunnar íþrótta-
stelpur til fylgilags. Svona herðabreiður og
fróður um allt mögulegt hljótið þér að
geta fest þær upp á þráð.“
„Nei, hættið þér nú. Ég var bara að gera
að gamni mínu með þessu kjaftæði um Schop-
enhauer og Spinoza,“ andmælti Henrik. „Satt
bezt að segja finnst mér mest gaman að leyni-
lögreglusögum.' ‘
,,Æ, verið þér ekki að þessu,“ sagði Mari-
anne með viðbjóði. „Reynið þér fyrir alla
muni ekki að látast vera venjulegur og lát-
laus til þess að komast niður á hugsanasvið
mitt.“
„Já, en ég hélt þér væruð menningarviti!“
hrópaði Henrik. „Það sagði Ida að þér vær-
uð og þess vegna fannst mér ég verða að gera
dálítið grín að yður. Svo kæri ég mig alls
ekkert um þunnar íþróttastelpur. Það er
sennilega ein bábiljan, sem Ida hefur komið
inn hjá yður.“
Steinilostinn svipur Marianne var nógu
gott svar. Henrik hló.
„Nú, það var þess vegna sem þér fóruð
að þvæla um tennis og golf og allt það?“
„Æ, hvað þér eruð ímyndunarveikur og
vitlaus. Ivannski hafið þér á réttu að standa.
En það var bara vegna þess að mig langaði
til að komast að því hvort það væri satt —“
„Heyrið mig, væri það ekki miklu betra
að þér settust niður, svo að við gætum byrj-
að á ný?“ sagði Henrik sannfærandi.
„Nei þakk, einu sinni er alveg nóg.“ Ilún
starði á hann í vígahug. „Sannleikurinn er sá,
að mér líkar ekki við fólk af yðar gerð. Ég
átti ekki von á því að mér geðjaðist að yður
og mér gerir það heldur ekki. Þér eruð sá
dæmigerði ungi verkfræðingur, með fagur-
blá augu, ljóst liár og tannkremsbrosið. Þér
hafið allt til þess að heilla stelpur og þér
HEIMILISBLAÐIÐ
141