Heimilisblaðið - 01.07.1969, Blaðsíða 20

stúlkunnar. „Ég er Anderson læknir og ég var
læknir móður yðar.“
„Yar! Var!“ tók Hope upp eftir honuin
veinandi og hendur hennar tóku ósjálfrátt
fast. í hendur læknisins. „Hvers vegna segið
þér var? — Eruð þér það ekki enn þá? -—
Er hnn ekki enn þá á spítalanum, eða hvert
er hún farin?“
Stúlkan var mjög óðamála og roði og fölvi
skiptist á í kinnum hennar, augun höfðu það
yfirbragð, að lælrnirinn þorði ekki að horfa
í þau. Þau minntu á sært dvr á flótta unda-
an ofsókn.
„Reynið að vera stillt, barnið mitt,“ sagði
hann í viðkvæmum róm, eins og hann væri
að tala við lítinn stúlkukrakka. „Ég hef
nefnilega mjög sorglegar fréttir að segja yð-
ur. Móðir yðar versnaði snögglega í dag. Ég
hafði ekki búizt við svo skjótum umskiptum,
og hún dó áður en ég fullkomlega var búinn
að átta mig á þessu.“
Unga stúlkan kippti að sér höndunum, stóð
svo hreyfingarlaus og starði á lækninn, og
var sem orð hans hefðu gert hana að stein-
gjörvingi. Ifún var nábleik í andliti og lækn-
irinn rétti fram hendina til að styðja liana,
hann hélt hún væri að fá aðsvif. Um leið sneri
hún sér að honum í ofsalegri geðshræringu
og mælti: „Hvernig gátuð þér fengið af yður
að láta hana deyja á ókunnugum stað, aleina
— án þess að ég fengi að vera hjá henni?
Hvernig gátuð þér gert það ? Hvernig? Ó,
mamma, mamma!“
Þessi óbilgjörnu ásökunarorð enduðu með
áköfum gráti, og Hope fleygði sér á kné fram-
an við legubekkinn, greip fyrir andlit sér og
grét beisklega. Sorg hennar var svo sönn, og
sársaukinn svo auðsær og átakanlegur, að
þessi skapstillti læknir, sem oftast háfði fullt
vald yfir sjálfum sér, fékk tár í augu.
Hann hafði aldrei fundið til þess jafn-
glöggt og á þessari stundu, hve skammt vit
hans, gáfur og hæfileikar náðu til að geta
hjálpað og huggað. Iíann fann til þess, hvað
hann var rúrræðalaus og illa til þess hæfur
að hugga og hjálpa þessari ungu stúlku, sem
lá með gráti og ekka upp við hinn hrörlega
legubekk, og þótt hann í hjarta sínu hefði
hluttekning með henni, þá stóð hann þó þama
vandræðalegur og ráðþrota og starði á hana.
Smátt og smátt breyttist gráturinn og hinn
ákafi ekki í sárindakvein. Læknirinn hélt, að
stiilkan væri ofurlítið að koma til sjálfrar
sín, lagði því höndina á öxl hennar og mælti:
„Getur það mýkt harma yðar að fá að
heyra, að móðir yðar dó róleg og kvíðalaus.“
En um leið og læknirinn snerti við henni
spratt hún á fætur. Tárin runnu ofan kinnar
hennar, harðneskju- eða sársaukadrættir voru
kring um munninn og hún stóð frammi fyrir
lækninum eins og ert dýr.
„Hián getur ekki hafa dáið róleg og kvíða-
laus,“ sagði hún grátandi. „Hún var aldrei
ánægð nema þegar ég var hjá henni. Æ,
mamma mín — elsku góða mamma mín, að
þeir skyldu láta þig deyja fyrr en þú fékkst
að sjá þína litlu Hope. Að þeir skyldu láta
þig deyja án þess að ég fengi að vera hjá
þér. Ó, að þið skylduð ekki senda eftir mér,
eða láta mig í tíma vita hve veik hún var.“
Svo setti að henni grát að nýju, svo hún varð
að hætta að tala.
Læknirinn fór nú að verða óþolinmóður
yfir þessari óstilltu stúlku, sem honum fannst
enga tilraun gera til að stilla sig, og engin
bönd vilja leggja á harma sína.
„Nú verðið þér að reyna að vera stillt,“
sagði hann og tók um hendur hennar og
horfði fast á hana. „Ég þarf að segja yður
nokkuð, og þér verðið að hætta að gráta á
meðan ég tala við yður.“
Hinn alvarlegi svipur læknisins og hinn
ákveðni rómur, sem hann talaði í, hafði hin
tilætluðu áhrif. Hope hætti að gráta og liorfði
kvíðafull á hinn ókunna mann.
„Komið og setjist niður,“ sagði læknirinn
og fylgdi henni að legubekknum. — „Svo skal
ég segja yður frá síðustu óskum og vilja móð-
ur yðar.“
„Skýrði hún vður frá þeim?“ sagði unga
stúlkan undrandi, og hún tók nú eftir að
hinn ókunni maður var ólíkur þeim fáu karl-
mönnum, sem hún hafði kynnzt um dagana,
— og hún horfði á hann með samblandi af
undrun og forvitni.
„Já, ég var hjá móður yðar, þegar hún do,
—■ hennar síðustu orð snertu yður, og hun
talaði um yður á þeirri stundu, sem hún
missti meðvitundina,“ — og læknirinn minnt-
ist friðarbrossins, sem kom yfir andlit hinn-
ar látnu móður í dauðanum; og svo hélt
hann áfram í lægri róm: „Það hlýtur að liafa
verið henni gleði að minnast á yður, þa®
kom himneskt bros á andlit hennar við hugs-
152
H B IM IL I S B L A Ð IP