Heimilisblaðið - 01.07.1969, Blaðsíða 28

ast af stað. Það er gott að fá gullliamra, en
við höfum bara um annað að hugsa.“
Ninian kom til móts við þau í forsalnum.
Iíann sagði þeim, að enginn hefði fengið leyfi
til að koma inn til gömlu frúarinnar, en síð-
asta skýrsla læknisins benti til þess, að henni
liði eitthvað skár. „Eg geri ráð fyrir, að súr-
efnið hafi hjálpað henni. Allavega líður henni
betur, og hún er ekki þjáð.“ Pyrst í stað
mótmælti hann því, að Jill eða Joss kæmu
nálægt húsverkunum, en Jocelyn bar sigur af
hólmi, og tíu mínútum síðar var Jill komin
í eldhúsið og tekin til við risavaxinn upp-
þvott, sem næstum ógerningur var að fá frú
McLean til að hverfa frá, enda þótt hún væri
sárlasin.
Þegar Jill minntist þessa dags síðar, þá
fannst henni hann hafa verið bezti dagur
sem hún hafði lifað fram til þessa þrátt fyr-
ir allan ótta og spenning. Fréttirnar af gömlu
frúnni urðu sífellt betri. Ninian og hún hjálp-
uðust að eins og þau hefðu verið gift árum
saman; hún gat ekki annað en brosað. Ninian
var fær til ýmissa hluta, rétt eins og svo marg-
ir sjómenn eru, og eyddi engri stund til einsk-
is. Þau matbjuggu prýðis hádegisverð. Helen
og Andrew lijálpuðu til að bera á borð. Te
stóð tilbúið hvenær sem hjúkrunarkonurnar
kærðu sig um eða dr. Macrae, sem varð að
deila tíma sínum milli gömlu frúarinnar og
sjúklinga sinna annarra; en hann fann einnig
að hugsað var um að gera lionum betur til
hæfis en hann átti að venjast — hann var
nefnilega piparsveinn.
Jocelyn skrapp heim til að útbúa kvöld-
verð handa sinni eigin fjölskyldu laust fyrir
sjö. Jill borðaði egg og bacon ásamt Nin, og
á eftir fengu þau að líta andartak inn til
sjúklingsins. Jill, sem staðnæmdist rétt inn-
an við dyrnar, sá lítið, þreytulegt andlit, en
hún fann til sannrar gleði, þegar svo virtist
sem gamla lconan þekkti aftur barnabarn sitt
og brosti við Nin. Ilörund hennar var á lit-
inn eins og fílabein, og það boðaði ekkert
gott; en augun voru skær og blá og með sama
hýra blikinu, sem Jill hafði tekið svo vel eft-
ir þegar hún sá hana fyrst.
Ilún gekk hljóðlega fram fyrir, og skömmu
síðar kom Ninian. Honum virtist. líða betur,
og hann var þakklátur: „Annna hefur enn
ekki látið bugast. Svo virtist sem hana langaði
til að sjá Andrew líka. Og nú skal ég aka
þér heim ... Nei, ekki andmæla. Þú hefur
rejnizt okkur frámunalega vel, og ég veit ekki
hvernig ég hefði komizt af án þín; en nii
þarftu sjálf að fara að sofa. Ef þú vilt hjálpa
mér aftur á morgun, verð ég þér enn þakk-
látari — en ekki meira í ltvöld. Komdu, við
tökum bílinn.“
Þau voru bæði þögul á leiðinni til Lorne,
en það var vinsamleg þögn á milli þeirra, og
þegar þau komu að húsi Farquhers tók Nini-
an undir handlegg hennar eins og ekkert væri
sjálfsagðara, greip síðan yfir um hana og
kyssti hana af slíkri blíðu og innileik, að Jill
skalf þegar liann loksins sleppti henni. En
hann sagði ekkert nema aðeins „Þakka þér“,
hét því svo að hrigja til hennar daginn eftir
óg fylgdi henni að húsdyrunum.
Næsti dagur var svipaður þeim fyrri. Jill
og Ninian unnu allt hvað af tók, til þess að
ekkert færi úrskeiðis. Þau hreinsuðu græn-
meti, elduðu, þvoðu og skúruðu og fundu fyr-
ir aukinni og gagnkvæmri virðingu hvort
fyrir öðru, og nýrri gleði í samstarfinu, en
gamla lafði Guise leið ögn skár.
Þau urðu lítið vör við Cathie. Hún fór
seint á fætur og lagðist snemma til svefns,
og Andrew var ýmist hjá henni eða ömmu
sinni.
Sjúkleiki gömlu konunnar og taugaáfall
Cathiear virtust hafa bætandi áhrif á And-
rew. Kaldhæðni hans hvarf, og svo furðu-
legt sem það var, þá varð hann sjálpsamur
og hlýlegur í framkomu, — og enn furðu-
legra: kona hans varð fullkomlega háð hon-
um. Þegar hann var nálægur, hýrnaði yfir
henni - en þegar hann var fjarri, reikaði hún
eirðarlaus um stofurnar, unz Jocelyn gat
fengið hana til að hefjast handa um undir-
búning á ungbarnafatnaði. Þá var sem hún
fyndi allt í einu einhvern tilgang í lífinu.
og eftir eina viku var hún gerbreytt mann-
eskja. Hún gerði ekki einu sinni tilraun til
að vinna gegn Jill lengur.
Hún var mjög vel að sér í útsaumi, það
sem hún gerði af því taginu var nánast lista-
verk. Sama máli gegndi um prjónaskap, og
Andrew sýndi hinu fólkinu stoltur það seni
hfin hafði saumað út og prjónað. Tillitssemi
hans og hlýja kom Jill mjög á óvart og vakti
hjá henni virðingu á manninum — í raun-
inni var Andrew tilfinningamaður, en forð-
aðist hvað hann gat að láta tilfinningar sín-
160
HEIMILISBLAÐIÐ