Jólabókin - 24.12.1910, Blaðsíða 19

19
Þannig héldu pau samtalinu áfram, unz dreng-
urinn vaknaði.
»Jæja«, mælti móðir lians, »ertu nú búinn að
* hvíla þig? Stallu nú upp, því að nú fer að kvölda
og við verðum að ná til gislibúðanna«.
Þau voru stödd inst inni i byggingunni.
Lcið þeirra lá uin gainla hvelfingu, lcifar frá
þeim tímum, er fyrst var reist inusteri á þessum
stað, og þar stóð upp við vegginn gömul básúna
úr eir, þung og löng, eins og súla. t*arna stóð
hún, begld og ryðfallin, full af ryki og kongulóar-
vefjum, og vafin því nær ósýnilegu fornrúnabelti.
Efalaust voru nú liðnar þúsundir ára siðan er
nokkur hafði reynt að ná hljóði úr henni.
En þegar drengurinn litli kom auga á þennan
mikla lúður, nam liannslaðarog spurði undrandi:
»Hvað er þetta?»
»IJclla er básúnan mikla, sem nefnd er rödd
knnnngs konungunna«, svaraði móðir hans. »Með
henni kallaði Móses saman ísraelslýð, þegar hann
var konúnn á við og dreif uin eyðimörkina. Eftir
lians daga lieíir engum lekist að ná hljóði úr lienni.
iín sá, er það fær gert, hann á að ná valdi á öll-
um þjóðum heimsins<(.
Hún brosli að þcssu, cnda hugði liún ekki
ineira um það vert, en hvcrt annað gamalt æíin-
týri. En drengurinn litli slóð kyrr lijá básúnunni,
þangað lil móðir lians kallaði á hann. — Pessi
'» lúður var hið fyrsta, sem hann hafði gcfið gaum