Jólabókin - 24.12.1910, Blaðsíða 40

40
þessum óskaplegu kopartröllum, sem berjast um
þar uppi. A jólunum er öllum klukkum hringt,
þó þær hangi annars þegjandi, kannske alt árið.
Par má greina hvað frá öðru: hinar miklu, ægi-
legu dunur stóru kluknanna með reglulegu milli-
bili, og litlu klukkurnar, með skærum rómi og tiðum
slögum, sem eins og keppa hver við aðra. Alt renn-
ur þetta saman í viðfeldinn, hljómmikinn og há-
tignarlegan hrcim, þar sem mátulega liáar og
mátulega djúpar raddir lialdast i hendur og milli-
röddunum er smeygt alstaðar inn á milli, hvar
sem þær komast fyrir. Petta er fyrsti og líka
mikilfenglegasti jólasálmurinn. Og hann hefir mátt
til að hasta á þella ólgandi, beljandi mannhaf,
sem allar götur fyllir. Að klukkustund liðinni
skulu allar búðir vera tæmdar, allri vinnu og
verzlnn lokið og ljósin slökt i öllum búðargluggun-
um, þvi að þá byrjar aftansöngurinn í kirkjunum.
Enginn getur hugsað sér meiri breytingu á
jafn-fáum mínútum. Göturnar eru orðnar hálf-
dimmar áður en maður veit af. Gluggarnir, sem
áður hafa lýst þær upp, eru nú eins og svartir
tíglar í húsaveggjunum. Fyrir suma eru komnir
gríðarmiklir járnhlerar. Innan við aðra grillir
enn þá í jólaskrautið, eins og þar hangi flyksur
af — hégóma.
En á kirkjunum standa allar dyr opnar og yfir
hinni marghöföuðu mannþröng blaktir ljós við
jós. Orgel-niðinn leggur út í dyrnar á móti rnanni,