Iðunn - 01.01.1888, Blaðsíða 64

58 Jónas Jónasson :
Hallr gerði sama í einhverju ósjálfræði.
Veðr var líkt og áðr um daginn, nema hvassara.
Enn nú var líka farið að rökkva.
Bátrinn klauf báruna yfir fjörðinn, og gekk lið-
ugt, enda komu þeir um dagsetrsbil í vör.
þaðan var klukkutímagangr heim til læknisins.
—þegar þangað kom, var læknirinn nýlega kom-
inn heim. Hann var að enda við að þíða sig upp
að innan með mat og kaffi.
Ilallr var honum ofrlítið málkunnugr, og var því
látinn koma inn til hans.
Hann vildi fá læknirinn með sér.
Enn það var ekki við það komandi. Hann var
þreyttr og laraðr eftir ferðina, og svo þurfti hami
endilega að skrifa með pósti á morgun. það væri
ekki að hugsa til að hann gæti koinið fyrri enn á
þriðjudag.
það gilti einu, hvort liann lagði að honum með
illu eða góðu.
Loksins réð hann af að fara að lýsa sjúkdónm-
um sem bezt hann gat. Læknirinn þekti undir
eins, hvað þar var við að eiga: taugaveiki, og lof-
aði að gera alt sitt til með meðulum.
þó fór hann sér að engu óðslega. Hallr mátti oft
reka eftir lionum. —
Loksins komust þeir af stað þaðan klukkan 9 um
kvöldið.
þeir héldu hið hvatasta til bátsins aftr, bjuggu
hann til siglingar og héldu af stað í 'guðs nafni út
í myrkrið.
Veðrið var að harðna. Erostið var orðið níst-
ingsbitrt, og fraus óðara og sýldi hvar sem vatn