Iðunn - 01.01.1888, Blaðsíða 66

60
Jónas Jónasson:
»J>eir komust að mestu ómeiddir undan bátn-
um, gátu dregið hann svo langt upp í fjöruna, að
honum var óhœtt fyrir sjó, og fóru svo að Ieita
heim á leið».
Gísli þekti hvar þeir voru. þeir voru æðilangt
fyrir sunnan Moldastaði, á Teigssandi; það varð
því að sækja á móti hríðinni til þess að komast
heim.
þeir héldu með sjónum og leiddust. þeir voru
allir sýldir og klökugir, og því mjög stirðir. Eftir
langa mæðu náðu þeir að vörinni ofan undan Molda-
stöðum.
þaðan héldu þeir heim á leið til bæjarins. þegar
þeir voru komnir miðja vegu á milli, fóru þeir að
sjá grylla stöku sinnum í ljósið sama sem áðr. A
það stefndu þeir.
Loksins komu þeir heim á lilað. þá sáu þeir
hvað ljósíð var; það var stór steinolíulampi, sem
sem hékk í stofuglugganum, og lrafði þítt alveg
héluna af einni rúðunni.
Hallr fór sem skjótast upp á baðstofuglugga, enn
komst ekki upp á vegginn fyrir fötunum. Svo
voru þau orðin gödduð. Hann kallaði að eins
við gluggann : »Opinn bæinn», og fór svo fram á
hlað aftr.
Einar gamli kom sjálfr til dyra.
Hann leit út í stórhríðina, hristi höfuðið og
sagði :
»Guði sé lof þið eruð komnir».
»Er Herdís lifandi ?» spurði Hallr.
»Já».